Πέτρος Πουρλιάκας: "Για να ανατρέψουμε οτιδήποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι στέκεται λανθασμένα"


Σήμερα στις Τέχνες φιλοξενούμε τον πολύ αξιόλογο συγγραφέα Πέτρο Πουρλιάκα με αφορμή το νέο του βιβλίο, το ιστορικό μυθιστόρημά του, που φέρει τον τίτλο «Αλμυρό Μετάξι» και κυκλοφορεί από την «ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ».
Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου


Κύριε Πουρλιάκα, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;

Πέτρος Πουρλιάκας, γεννηθείς εν Καστοριά το 1969. Έπαιξα σε γειτονιά με χώμα, λάσπη και πεύκα, στην οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης, αριθμός 7.

Γιατί γράφετε;

Από ανάγκη, που όπως είναι γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια, κινεί τα πάντα στο σύμπαν. Η συγκεκριμένη ανάγκη είναι εκείνη της έκφρασης. Άλλοι ζωγραφίζουν, άλλοι χορεύουν, άλλοι γράφουν με νότες ή με εικόνες μουσική και άλλοι γράφουν σε τοίχους καθαρούς συνθήματα που όμως δεν τους βρομίζουν αλλά τους δίνουν αξία και προορισμό. Ο νους μου κατακλύζεται από εικόνες που επειδή δεν μπορώ να ζωγραφίσω ή να γράψω μουσική τις μετατρέπω σε λέξεις. Ο αναγνώστης τις μετατρέπει και πάλι σε εικόνες. Τις δικές του εικόνες.

Η εποχή της πνευματικής και οικονομικής κρίσης σας έχει επηρεάσει ως συγγραφέα;

Καθόλου. Η εποχή μας είναι ακόμα μια εποχή στα γυρίσματα του χρόνου. Κρίσεις υπήρχαν πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν έγραφα για να κερδίσω χρήματα ή για να θρέψω τον εγωισμό μου θα με είχε επηρεάσει σίγουρα. Αλλά δεν γράφω για αυτούς τους λόγους και έτσι δεν μπορούν αυτές οι «κρίσεις» να πάρουν το μολύβι απ’ τα χέρια μου.

Από τη μέχρι τώρα συγγραφική σας πορεία, είναι εμφανής η προτίμησή σας για το ιστορικό μυθιστόρημα. Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Είχα από παιδί την πεποίθηση ότι ο χρόνος δεν είναι ευθύγραμμος αλλά ελικοειδής, δίχως να γνωρίζω τον λόγο. Ούτε και τώρα τον γνωρίζω, αν και κάτι υποψιάζομαι. Περιστρέφομαι στα χρόνια και στους αιώνες αναζητώντας και ξεθάβοντας ανθρώπινες στιγμές που μας ανυψώνουν που όμως νομοτελειακά ζουν ανάμεσα στα σκοτάδια, το αίμα και τον πόνο. Πάλι η ανάγκη. Μια φορά που ξέμεινα από ψηλά στα διόδια έψαξα για τίποτα πεταμένα κέρματα, δραχμές, κάτω απ’ τα καθίσματα, ανάμεσα εκεί στις ζώνες ασφαλείας και το χειρόφρενο. Κάτι βρήκα και πέρασα. Κάπως έτσι περνούμε στα επόμενα χρόνια, με παλιά κέρματα που πέσαν από άλλους οδηγούς των αιώνων μας, ξεχασμένα, σκονισμένα. Ο Φειδιππίδης στο Νενικήκαμεν, ο Ιάπωνας πλοίαρχος στο Αλμυρό Μετάξι, ο τελευταίος ιεροφάντης των Ελευσινίων σε ένα άλλο ιστορικό μυθιστόρημα που γράφω τώρα, μας περνούν στην επόμενη εποχή επειδή είμαστε απένταροι ή ακόμα χειρότερα δεν γνωρίζουμε καν ότι τα μελλούμενα απαιτούν την πληρωμή τους.

Μιλάμε ομολογουμένως για ένα απαιτητικό είδος λογοτεχνίας που προϋποθέτει έρευνα, μπόλικο διάβασμα, συγκέντρωση και πειθαρχία. Εσείς για τη συγγραφή των ιστορικών σας μυθιστορημάτων προβήκατε σ’ αυτά τα βήματα; Φοβηθήκατε μια πιθανή παραποίηση της ιστορικής αλήθειας είτε από απροσεξία είτε από άγνοια;

Ναι. Η αλήθεια είναι πως για να γράψει κανείς ένα ιστορικό μυθιστόρημα δεν αρκεί το όποιο συγγραφικό ταλέντο. Προϋποθέτει εργασία με μεγάλες δόσεις ψυχαναγκασμού. Γίνεσαι, για ένα υπολογίσιμο χρονικό διάστημα, ο τρελός του σπιτιού χωρίς υπερβολή. Στο Αλμυρό Μετάξι διάβασα και μελέτησα εξήντα τέσσερα βιβλία, επτά τοπογραφικά διαγράμματα, περίπου τρία κιλά φωτοτυπίες σελίδων από την βιβλιοθήκη της Εστίας της Νέας Σμύρνης, καμιά δεκαριά ιστοσελίδες και άλλες τόσες εκπομπές με μαρτυρίες. Πήρε μήνες. Σχολαστική εργασία και χαρά με σημειώσεις για την παλιά Ιαπωνία, τις γειτονιές της Σμύρνης και την πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Αφού με ρωτάτε για λάθος καταγράψτε το εξής: διαβάζοντας ιστορικά βιβλία για την εποχή διαπίστωσα ότι πολλοί ιστορικοί δεν είναι καθόλου αντικειμενικοί. Η ανάγκη τους για να γράψουν προφανώς πηγάζει από «ανάγκες» διαφορετικές. Με τον καιρό έμαθα να τους εντοπίζω απ’ τις πρώτες λέξεις και δεν έπεσα στις παγίδες τους. Τους διάβασα όμως. Όχι, λοιπόν. Ο Ελ. Βενιζέλος μπορεί να είχε την ευφυΐα, όπως γράφει κάποιος, να μεγαλώσει την Ελλάδα, γεωγραφικά τουλάχιστον, αλλά στα δύσκολα έφυγε «αυτοεξόριστος» στο Παρίσι. Ωραία λέξη το «αυτοεξόριστος». Θα το θυμηθώ την επόμενη φορά που θα καίγεται το σπίτι μου με τα παιδιά μου εντός να βρω καταφύγιο στο απέναντι καφενεδάκι που έχει καθαρό αέρα, ασφάλεια και νερό. Ναι, λοιπόν. Ο Κωνσταντίνος Α’ εκπαιδευμένος στην Γερμανία και νυμφευμένος με την κόρη του Γερμανού αυτοκράτορα ήξερε πολύ καλά τι έκανε επιστρέφοντας στην Ελλάδα βυθίζοντάς την στο χάος μετά από το εμπάργκο όπλων και χρημάτων των συμμάχων. Και επιτέλους εξηγήστε μου γιατί ο ύπατος αρμοστής της Σμύρνης Αριστείδης Στεργιάδης, ασχέτως επιστολών και προθέσεων, διέφυγε με Αγγλικό πλοίο λίγες μέρες πριν μπουν οι σφαγείς στην πόλη, «αυτοεξόριστος» κι αυτός στο Παρίσι. Αυτό το Παρίσι τελικά! Ναι, φυσικά οι προθέσεις των ανθρώπων έχουν την βαρύτητά τους, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που τους καθορίζουν. Και οι πράξεις τους, καθορίζουν και χιλιάδες ή και εκατομμύρια ζωές άλλων. Όσες επιστολές και να διαβάσω, όσα αρχεία και αν ψάξω ζυγίζω τις πράξεις στα ιστορικά πρόσωπα. Οι παραπάνω κύριοι ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλιποβαρείς. Στο κάτω κάτω της γραφής το βιβλίο έχει τίτλο και όνομα συγγραφέα. Το πεδίο διαλόγου ελεύθερο κάτω απ’ το φως του ήλιου.


Το ιστορικό μυθιστόρημα βρίσκει ανταπόκριση στην Ελλάδα; Τι πιστεύετε;

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για αυτό. Οι άνθρωποι προτιμούν πρόχειρη τροφή. Προτιμούν ένα τρίλεπτο βίντεο στο διαδίκτυο παρά ένα ιστορικό βιβλίο. Γίναμε φυγόπονοι. Πώς να ζυγιάσω το κοινό λες και θα γράψω σουξέ μιας βδομάδας ή το πολύ ενός καλοκαιριού; Ένα κοινό που είναι η αιτία αλλά και το αποτέλεσμα των τηλεοπτικών σκουπιδιών και μιας υβριδικής νέο κουλτούρας δίχως γραμμάριο αξιακού φορτίου καταβροχθίζοντας αμάσητα τα πάντα αρκεί να βρομούν. Ναι, επειδή η αξία ενέχει φορτίο, και το φορτίο κόπο, και ο κόπος τελεί υπό διωγμό. Όχι, δεν θα γράψω αγαπησιάρικα, με μίση, ίντριγκες και πάθη. Ναι, το κοινό διψά για συνουσία, έστω και λεκτική, διψά για κλειδαρότρυπα και πιπέρι φτάνει να μην είναι η δική του κλειδαρότρυπα και να μην μπαίνει στην δική του μύτη το πιπέρι. Μικραίνουν τα γήπεδα ποδοσφαίρου και γίνονται 5x5 όπως λιγοστεύουν οι σελίδες των βιβλίων και γίνονται πληροφορίες του διαδικτύου. Μεταλλαχθήκαμε από τον Homo Sapiens στον Homo Informaticus. Γεμίσαμε πληροφορίες και νομίζουμε ότι είναι γνώσεις. Είμαι απογοητευμένος από όλους μας αλλά δεν το βάζω κάτω.

Θυμάστε το πρώτο σας βιβλίο; Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν το κρατήσατε στα χέρια σας για πρώτη φορά;

Ήταν μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Πνοές», πίσω, ή απέναντι καλύτερα, στο 1997. Δεν το είχα στείλει σε εκδοτικό οίκο, δεν τόλμησα. Σε ένα καλλιτεχνικό βιβλιοδετείο τα έδωσα και τύπωσα δεκαπέντε αντίτυπα τα οποία και δώρισα. Θυμάμαι ότι μπήκαν σε μια μπλε σακούλα, απ’ αυτές που έδιναν και δίνουν στις λαϊκές και στα μπακάλικα, και ξεκίνησα περιχαρής και γεμάτος έπαρση την μεγάλη διανομή!

Έχετε ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα βιβλία σας; Και γιατί;

Ναι φυσικά. Πρόκειται για μια τριλογία επιστημονικής φαντασίας ή τεχνολογικής φιλοσοφίας, όπως την ονομάζω. Γράφτηκε ανάμεσα στο Νενικήκαμεν και το Αλμυρό Μετάξι. Βρίσκεται στο στάδιο της αξιολόγησης, που είναι ζόρικο και ψυχοφθόρο.


Ας μιλήσουμε τώρα για το βιβλίο σας, που κυκλοφόρησε αρκετά πρόσφατα από την «ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ» και φέρει τον τίτλο «Αλμυρό Μετάξι». Πρόκειται για ένα βιβλίο, που μεταφέρει τον αναγνώστη στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στη φλεγόμενη Σμύρνη το 1922, όπως άλλωστε μαρτυρεί και ο τίτλος του. Πείτε μας λίγα λόγια για το περιεχόμενό του.

Το ιστορικό μυθιστόρημα «Αλμυρό Μετάξι» αναφέρεται στην αληθινή ιστορία του Ιαπωνικού πλοίου S/S Tokei Maru που έσωσε 825 ανθρώπους στην φλεγόμενη Σμύρνη του 1922 πετώντας το πολύτιμο φορτίο μεταξιού στη θάλασσα. Ξεκινά από το 1918 και μας ταξιδεύει παράλληλα στην πολύβουη ζωή της Σμύρνης και στην σεμνή και δύσκολη ζωή ενός Ιάπωνα πλοιάρχου στις θάλασσες του Ειρηνικού. Παράλληλοι κόσμοι που θα συναντηθούν κάτω από συνθήκες καταστροφής, πόνου μα και ελπίδας. Παράλληλοι κόσμοι που απέχουν χιλιάδες μίλια που όμως ωσμωτικά συναντιούνται, κι ας μην το γνωρίζουν. Λες και βρίσκονται σε δυο γωνιές της Δημιουργίας και αναμεσά τους μια ρωγμή που αστραπιαία ανοιγόκλεισε απ’ τον νου και την πράξη ενός Ανθρώπου με «Α» κεφαλαίο. Τον ανώνυμο Ιάπωνα πλοίαρχο. Τον καπετάνιο του ατμόπλοιου «Τοκέϊ - Μαρού». Οι δυο κόσμοι αγκαλιαστήκαν σε μια στιγμή!

Μιλάμε, επομένως, για ένα ιστορικό μυθιστόρημα, γεμάτο αγωνία και δράση, που, οπωσδήποτε, θα κερδίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη που θα θελήσει να το διαβάσει. Υπάρχουν κάποια μηνύματα που θέλετε οπωσδήποτε να περάσετε μέσω της εξιστόρησης των συμφορών που πέρασαν οι Ρωμιοί κατά τη διάρκεια του πολέμου κι έπειτα της βαρβαρότητας που υπέστησαν εξαιτίας αυτού; Η αυτοθυσία για παράδειγμα του Πλοιάρχου και του πληρώματος του ιαπωνικού πλοίου για το οποίο κάνετε λόγο μπορεί να αποτελέσει το σημαντικότερο ηθικό δίδαγμα για τον αναγνώστη που θα θελήσει να διαβάσει το βιβλίο σας;

Αρχικά αυτό που θα ήθελα να αποκομίσει κανείς απ’ το Αλμυρό Μετάξι είναι πως αυτή η πράξη αλτρουισμού του Ιάπωνα Πλοιάρχου ήταν φυσικό επόμενο ότι θα γίνονταν. Πέταξε όλο το φορτίο μεταξιού εκατομμυρίων δολαρίων στην θάλασσα, πέρασε ανάμεσα από τα πολεμικά πλοία, έδεσε στην προκυμαία της Σμύρνης και επιβίβασε δίχως τον παραμικρό δισταγμό 825 ανθρώπους. Οι αποφάσεις αυτές μοιάζουν να είναι της στιγμής, μα δεν είναι. Είναι γέννημα μιας ζωής ολόκληρης, γέννημα μιας διαφορετικής κουλτούρας και εν τέλει γέννημα μιας αλλιώτικης στάσης ζωής που ταιριάζει απόλυτα με έναν Ιάπωνα Πλοίαρχο μεγαλωμένο με αρχές που τουλάχιστον έχουν ξεδιαλύνει απ’ την αρχή το χρήσιμο με το άχρηστο. Οι άνθρωποι είναι πάνω απ’ το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, πάνω απ’ τις «ενεργειακές πηγές», που ως ειρωνεία προορίζονται για αυτούς. Όμως δεν μου έφτανε αυτό. Ήθελα να ξεδιπλώσω στον αναγνώστη την ζωή στην Σμύρνη. Όχι μονάχα μιας οικογένειας σε ένα καλό προάστιο, μα και στις γειτονιές, στα χαμαιτυπεία, στο λιμάνι, και στα «καλά» τα σπίτια. Ήθελα να ζήσουμε την Σμύρνη στις αποκριές, την καθαροδευτέρα με τα τσερκένια, την πρωτοχρονιά με τα κάλαντα, το Πάσχα και τα μπερδέματα με τη διαφορά του ημερολογίου. Να ζήσουμε τους Σμυρνιούς στις καλές τους μα και στις ανάποδες, στους καλούς τους τρόπους και στα κλαμπ, μα και στην μαγκιά με τους νταήδες και τους ψευτοπαλληκαράδες. Όλη η Σμύρνη έρχεται κοντά μας. Στην ψυχή μας. Δεν είμαστε «Ρωμιοί», είμαστε Έλληνες. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία πέθανε όπως πεθαίνουν όλες οι αυτοκρατορίες. Το ηθικό δίδαγμα; Καλό θα είναι να κρίνουμε απ’ τις πράξεις τους ηγήτορες και όχι απ’ τα λόγια τους. Και προπαντός, σας παρακαλώ, όχι απ’ την εικόνα τους!

Τελικά, αξίζει να αγωνίζεται κανείς για την ανθρώπινη ζωή; Μπορούν όλα να χαθούν, αν οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν το θελήσουν; Απ’ τα συντρίμμια μιας ζωής που λιθοβολείται διαρκώς μπορεί να ανθίσει και πάλι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον;

Ό, τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι η Δημιουργία δεν πτοείται, αφού η ζωή έχει προορισμό ακατανόητο για εμάς. Αξίζει να ζούμε προσπαθώντας και να πέσουμε μαχόμενοι, ειδάλλως ας μην ζούμε, απαλλάσσοντας έτσι και την φύση απ’ το καρκίνωμά μας. Ας μην ανησυχούμε, ειλικρινά, τίποτα δεν θα χαθεί αν εμείς χαθούμε. Όσες πέτρες και να πέσουν η ρίζα πάντα θα νικά. Η ρίζα, που έχει την μνήμη της ζωής, σπάει την πέτρα. Πάντα. Το μέλλον μας είναι ευθέως ανάλογο με το παρελθόν. Ρωτάτε αν θα είναι καλύτερο;

Η κουλτούρα μιας χαμένης γης τελικά έχει τη δύναμη να μεταφερθεί σε μια νέα γη; Τι πιστεύετε;

Δεν είναι μια χαμένη γη. Είναι χαμένη πατρίδα. Είναι μια εκκωφαντική σιωπή. Τόσο ηχηρή που σπάει τύμπανα και τρύζει κόκαλα. Η ίδια σιωπή είναι αγκαλιασμένη και με τις ξεριζωμένες γριούλες που στέκονταν πίσω από κλειστά παράθυρα ή από φεγγίτες αδειανούς, ζώντας μονάχα με τις εικόνες του ανθοστόλιστου Μπουρνόβα και των παιδιών που έπαιζαν κρυφτό στα σοκάκια. Η ίδια σιωπή απλωμένη και στις χαρομάνες που με βλέμμα κενό και άψυχο περιμένουν τη μεγάλη συνάντηση με τα αγόρια και τα κορίτσια τους να ζωγραφίσουν καλκατζάρους και να κεντήσουν αγγέλους που λένε «Καλημέρα», σε έναν άλλο κόσμο πιο ανεχτικό που θα χωράει κι αυτούς. Είναι οι γειτονιές ποτισμένες και δεμένες με φωνές γέλια και τραγούδια. Είναι οι μυρωδιές της θάλασσας και των ανθισμένων τριανταφυλλιών στο Γκιουλ Μπαξέ στα Βουρλά. Η κουλτούρα μεταφέρεται εύκολα άλλα το βάρος της προσφυγιάς είναι παντοτινό και αβάσταχτο.


Θεωρείτε πως είναι σημαντική η ελπίδα στον άνθρωπο; Μπορεί να φέρει τη νίκη στους όποιους αγώνες του, ή έστω την ανατροπή;

Η ελπίδα σαν έννοια ενέχει μια μοιρολατρία. Προτιμώ την επίθεση. Την επίθεση στην βλακεία και στην καρέκλα του καφενείου, την επίθεση στις αρένες μας, που τώρα ονομάζονται γήπεδα, την επίθεση στα τηλεοπτικά σκουπίδια, κι ας λερωθούμε, την επίθεση στο φως κι ας καούμε. Για να ανατρέψουμε οτιδήποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι στέκεται λανθασμένα. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Δεν ξεχωρίζω ενήλικες, εφήβους και παιδιά. Μπορούν να το διαβάσουν όλοι. Θυμηθείτε ότι κάποιος με άσπρα μαλλιά δεν σημαίνει ότι είναι σοφός αλλά ότι είχε τον χρόνο να γίνει σοφός. Αν έγινε ή όχι, δικό του θέμα. Υπάρχουν παιδιά σοφότερα από πολλούς ενήλικες, αλλά πρέπει να τα προστατέψουμε απ’ την τυποποίηση της σκέψης.

Θεωρείτε ότι το παράδειγμά σας, να αποτυπώσετε τις μνήμες μιας άλλης εποχής μπορεί να ωθήσει και άλλους ανθρώπους να πράξουν το ίδιο, ακόμα κι αν δεν είναι επίσημα χρισμένοι συγγραφείς;

Ας ξεκινήσω ανάποδα. Από το «επίσημα χρισμένοι συγγραφείς». Δεν θυμάμαι να έχω παρευρεθεί σε τελετή μύησης συγγραφέα. Αν συγγραφέας είναι αυτός που γράφει, τότε ήμουν πάντα. Αν είναι αυτός που γράφει και τα γραφτά του εκδίδονται από οίκους, τότε ας πούμε ότι είμαι. Αν έστω κι ένας άνθρωπος αρχίσει και γράφει επηρεασμένος από δικό μου βιβλίο θα είναι μια μεγάλη νίκη για μένα, αλλά αν θα γίνει «επίσημα χρισμένος συγγραφέας» αυτό είναι μια άλλη υπόθεση που εμπλέκεται και το Ελληνικό κοινό καθότι χρίστηκε αιτία και όχι αποτέλεσμα των εκδόσεων. Και εδώ αρχίζουν οι μπελάδες.

Είστε ευχαριστημένος από τη συνεργασία σας με το εκδοτικό σας σπίτι; Θεωρείτε πως ένας καλός εκδοτικός οίκος συμβάλει σημαντικά για την καλύτερη και επιτυχέστερη προώθηση ενός βιβλίου;

Βλέποντας στην βιτρίνα της Εκδοτικής Αθηνών το «Αλμυρό Μετάξι» παρέα με την «Ιστορία Του Ελληνικού Έθνους» και τον «Παυσανία», και ενώ είμαι περιγραφικός και τολμηρός, δεν τολμώ να σας γράψω πως νιώθω. Τις νύχτες που λείπουν οι άνθρωποι της Εκδοτικής άραγε οι λέξεις των βιβλίων θα τολμούν μεταξύ τους διαλόγους; Και τι θα λένε; Είναι αντάξιες οι δικές μου λέξεις εκεί ανάμεσα σε αυτά τα βιβλία; Όχι δεν είμαι «ευχαριστημένος» από το νέο μου εκδοτικό σπίτι, είμαι ευτυχισμένος. Και αυτά απέχουν χαοτικά επειδή η ευχαρίστηση περνά σε μερικά δευτερόλεπτα ενώ η ευτυχία είναι παντοτινή. Ο εκδοτικός οίκος οπωσδήποτε συμβάλει στην προώθηση ενός βιβλίου. Αν έλεγα οτιδήποτε άλλο θα ήμουν ψεύτης.

Επόμενα συγγραφικά σχέδια κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;

Όχι δεν είναι νωρίς ακόμα, αντιθέτως για κάποιο λόγο είναι πάντα αργά. Έχω γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αφορά την περίοδο της Ύστερης αρχαιότητας και μια τριλογία επιστημονικής φαντασίας με τεράστιες δόσεις, που δεν κάνουν κακό, φιλοσοφίας. Τώρα ξεκινώ κάποιες μικρές, αλλά τεράστιες ιστορίες, κωμικές και δραματικές, αληθινές και παραμυθένιες. Θα τις έχω παρέα σε ένα βιβλίο μικρών ιστοριών. Ίδωμεν…

Μια ευχή σας για το μέλλον;

Επίθεση στο μέλλον. Μας περιμένει και αργήσαμε!

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας. 

(…) Ο πλοίαρχος φουρτούνιασε.

«Πολεμιστής είναι αυτός που πολεμάει πρώτα μέσα του. Τις αδυναμίες του. Αυτός που υπερβαίνει. Αυτοί είναι τέρατα!»

Ο πλοίαρχος, όταν φτάνουν σε τέτοιο σημείο που πρέπει να θυμηθεί τους «στρατιώτες» της προκυμαίας καπνίζει σαν φουγάρο βαποριού. Δεν το χωράει ο νους του.

«Αυτό δεν ήταν μόνο άσεμνο αλλά και ανέντιμο! Δεν έχουν κώδικα τιμής; Και μια αγέλη λύκων έχει. Όλη η φύση έχει! Οικογένειες δεν έχουν; Παιδιά δεν έχουν; Όταν θα επιστρέψουν σπίτια τους θα τα φιλήσουν; Κατάρα θα έχουν για εφτά ζωές! Και θα το πω τρείς φορές για να πιάσει!»

«Καπετάνιε, να μην πεις τίποτα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν σκέφτονται όλοι έντιμα. Αλλά μην ξεχνάς ότι έτσι ξεχωρίζουν οι έντιμοι. Το κάρμα θα τους ακολουθεί, δεν ξέρω για πόσες γενιές αλλά για πολλές. Όλοι ανεβαίνουν στη μεγάλη ζυγαριά της δημιουργίας κάποτε. Και δε λαθεύει.»

«Ποιος ξέρει τώρα τι συνθήκες ντροπιαστικές θα υπογράψουν οι Έλληνες μετά από όλα αυτά κύριε Μίκλος.»

«Vae victis, καπετάνιε.»

«Εμείς πράξαμε το καθήκον μας σαν άνθρωποι και ναυτικοί. Δεν σκεφτήκαμε την κατάληξη. Μα θα υπάρξει κόστος και αυτό το γνωρίζαμε απ’ την αρχή που μπήκαμε εκεί μέσα σε εκείνη την κόλαση. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πόσο μεγάλο θα είναι αυτό το κόστος. Ένα κόστος που δεν το ανέλαβαν ούτε οι δικοί τους! Τους εξαπάτησαν! Τους άφησαν να καούν σ’ εκείνη την προκυμαία.»

«Αυτό το κόστος που θα πληρώσουμε δεν θα είναι ποτέ πιο μεγάλο από αυτό που εισπράξαμε. Έχεις μια ζωγραφιά φυλαγμένη πάνω σε ένα κομμάτι μετάξι για την εγγονή σου. Είσαι ο «Αρχάγγελος» κάποιων ανθρώπων και αυτό θα υπάρχει στην αιώνια μνήμη και των απογόνων τους οι οποίοι θα γίνουν εκατοντάδες και μετά χιλιάδες. Ξέρεις πολλούς με αυτόν τον τίτλο καπετάνιε;» (…)


Κύριε Πουρλιάκα, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.

Δεν ξέρω αν είναι όμορφη η συζήτηση αλλά πιστεύω πως είναι εποικοδομητική. Αν είναι και όμορφη, ακόμα καλύτερα! Ευχαριστώ για την φιλοξενία.


Βιογραφικό:

Ο Πέτρος Πουρλιάκας γεννήθηκε το 1969 στην Καστοριά με καταγωγή από το ορεινό χωριό Βλάστη. Είναι εμπνευστής και πρωτεργάτης των Διάπλων του Αιγαίου Πελάγους που από το 1994 έως σήμερα (Ομάδα Αιγαίου) προσφέρουν εθελοντικά ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες στους νησιώτες με τεράστια επιτυχία.
Πέρασε τη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό με πλήρωμα έξι ατόμων σε ένα ταξίδι 4 μηνών από τον Πειραιά στην Αμερική με ιστιοπλοϊκό σκάφος 12 μέτρων, με αποκλειστική χρήση πανιών στον Ωκεανό. Έχει ταξιδέψει, με όλα τα μέσα, σε 60 και πλέον χώρες της Γης. Είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων βουνού και ασφάλτου με εγκαταλείψεις και τερματισμούς σε πολλούς αγώνες μαραθωνίους και υπερμαραθωνίους.
Προηγούμενα έργα του: «Πνοές» 1997, «Πέρα Από Τις Στήλες» Λιβάνης 2005, «Νενικήκαμεν» Πηγή 2020 και αγγλική έκδοση «Nenikekamen» PC Publications 2021.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια