Αναμφισβήτητα είναι πολυγραφότατος. Έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα, ενώ επίσης ασχολείται και με την τέχνη της φωτογραφίας, έχοντας στο ενεργητικό του πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Μιλάμε για τον συγγραφέα Δημήτρη Φιλελέ που σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στις Τέχνες, με αφορμή το βιβλίο του με τίτλο «Ανθολογία πασχαλινού διηγήματος, Είκοσι κλασικά κείμενα σπουδαίων Ελλήνων λογοτεχνών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή».
Ας δούμε τι έχει να μας πει...
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Η αγάπη για την γραφή είναι ένα συναίσθημα που με συντροφεύει από την παιδική μου ηλικία. Ανέκαθεν είχα μεγαλύτερη εκφραστική ευχέρεια μέσα από τα γραφόμενά μου, επειδή που δινόταν η δυνατότητα να διαβάσω και εγώ ο ίδιος τις σκέψεις μου και να τις αναδιατυπώσω με ορθότερο τρόπο. Στόχος που πάντα ήταν και είναι να γίνομαι κατανοητός. Εξάλλου, μου αρέσει να «λογοδοτώ» για τις απόψεις μου, αλλά και να αποφεύγω κάθε λογής παρερμηνείες.
Έχετε γράψει ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα. Προς τα πού κλίνετε περισσότερο;
Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει η αίσθηση του «περισσότερο» ή του «λιγότερο», αλλά το ερέθισμα της κάθε στιγμής, που ζητά τη δική του διέξοδο. Τα ερεθίσματα είναι εκείνα που μας οδηγούν στον τρόπο διατύπωσης και στη μορφή της εκφοράς του λόγου. Ωστόσο, θα είμαι ειλικρινής και θα δηλώσω ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι η ποιητική γραφή. Ο συμπυκνωμένος ποιητικός λόγος μου είναι ιδιαίτερα ελκυστικός, επειδή αισθάνομαι ότι δίνω στους αναγνώστες μου την ευκαιρία να κάνουν τις δικές τους ταυτίσεις και να κυοφορήσουν δικά τους μηνύματα˙ μια, ας πούμε, εξ αποστάσεως αλληλεπίδραση.
Θυμάστε πότε ήταν η πρώτη φορά που γράψατε το πρώτο σας κείμενο; Ποια ήταν η κατάληξή του; Τυπώθηκε ή έμεινε στο συρτάρι και γιατί;
Γυρίζουμε το ρολόι αρκετές δεκαετίες πίσω, στα πρώτα μαθητικά χρόνια του γυμνασίου, όπου έκανα τις πρώτες γραπτές απόπειρες των εφηβικών συναισθημάτων μου. Ασφαλώς, εκείνα τα γραπτά δεν ήταν -κατά την κρίση μου- τόσο αξιόλογα, ώστε να δημοσιοποιηθούν. Όμως, η κατοπινή επεξεργασία κάποιων από αυτά έχει βρει τον χώρο της μέσα σε όσα μέχρι σήμερα έχω δημοσιοποιήσει. Η ροή του λόγου αναδιαμορφώνεται, αναπλάθεται, διαφοροποιείται μέσα στην καθημερινότητα και όταν νιώσω ότι κάτι έχει πια αποκρυσταλλωθεί ως ιδέα, τότε το αποθέτω πάνω στο χαρτί.
Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σας που νιώσατε την ανάγκη να το μεταφέρετε αυτούσιο στο χαρτί;
Όχι μόνο ένα, αλλά πάρα πολλά είναι εκείνα τα περιστατικά που μου δημιουργούν τη διάθεση να τα καταγράψω όπως συνέβησαν σε μένα ή σε ανθρώπους γύρω μου, γνωστούς ή άγνωστους. Αυτή όμως είναι μια αυθόρμητη διαδικασία που νομίζω πως σχετίζεται περισσότερο με τη δημοσιογραφία παρά με τη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία, σε οποιαδήποτε μορφή της, απαιτεί επιπλέον επεξεργασία των πρώτων εικόνων και των άμεσων δεδομένων. Συνηθίζω να κρατώ σημειώσεις, να επισημαίνω λέξεις ή φράσεις, να απομονώνω τα σημαντικά στοιχεία και να αποφασίζω στη συνέχεια τι θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες. Είναι σκόπιμο να παίρνουμε αποστάσεις από τα γεγονότα, ώστε να μπορεί η ματιά μας να εστιάσει σε ό,τι πραγματικά έχει ενδιαφέρον.
Ποιος θεωρείτε ότι, τελικά, είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας; Τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Αν ο σκοπός της λογοτεχνίας ήταν ένας, φοβάμαι ότι προ πολλού θα είχαμε πάψει να γράφουμε, επειδή θα τον είχαμε εκπληρώσει. Η λογοτεχνία είναι η αδιάκοπη ανάγκη του ανθρώπου να αφήσει το προσωπικό του ίχνος στη διάρκεια της σύντομης διαδρομής του μέσα στον αχανή χρόνο. Ο καθένας μας διαχειρίζεται αυτή την παρουσία με τον δικό του τρόπο και επιδιώκει να συνομιλήσει με τους αθέατους -κατά το πλείστο- συνταξιδιώτες του. Και παρά το γεγονός ότι τους περισσότερους από τους ανθρώπους αυτούς ποτέ δεν θα τους συναντήσουμε ως φυσικές παρουσίες, έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι έχουμε αισθανθεί ο ένας το «άγγιγμα» του άλλου και έχουμε μοιραστεί στιγμές. Αυτή είναι και η μεγάλη προσφορά της λογοτεχνίας σε κάθε εποχή˙ η ανθρώπινη επικοινωνία, που τόσο απουσιάζει από τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία των υψηλών ταχυτήτων και της εκούσιας ή ακούσιας μόνωσης.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Προτείνω να θεωρήσουμε το διαδίκτυο ως ένα εργαλείο, κάτι σαν το σφυρί, ή ως ένα χρηστικό αντικείμενο, ένα κουτάλι για παράδειγμα. Τα έχουμε και τα δύο στο σπίτι μας, τα χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση και μετά τα βάζουμε πάλι στη θέση τους μέχρι την επόμενη χρήση. Η ζωή μας δεν εξαρτάται από αυτά. Μπορούμε και χωρίς αυτά. Το ίδιο θα έλεγα ότι θα μπορούσε να συμβεί και με το διαδίκτυο. Δεν παραβλέπω, ούτε και υποβαθμίζω τον σημαντικό ρόλο του διαδικτύου στην πληροφόρηση και στη διάδοση πολλών αγαθών, ανάμεσά τους και των βιβλίων. Όμως, είναι εξίσου σημαντικό να μην παραμένουμε στην πληροφορία, αλλά να προχωρούμε στην επεξεργασία της που μας οδηγεί στη γνώση.
Μερικά βιβλία σας κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή, ενώ κάποια άλλα σε έντυπη. Για ποιο λόγο έγινε η συγκεκριμένη επιλογή; Θεωρείτε πως τα ebooks θα «κερδίσουν» σταδιακά την έντυπη έκδοση;
Είναι γεγονός ότι μερικά από τα πρώτα συγγραφικά μου εγχειρήματα, παιδαγωγικού περιεχομένου, κυκλοφορούν ελεύθερα, αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή. Αυτό έγινε σκόπιμα, επειδή απευθύνονται κυρίως σε παιδιά σχολικής ηλικίας και στους δασκάλους τους. Ήταν μια συνειδητή επιλογή, ώστε οι αναγνώστες στους οποίους απευθύνονται να μην επιβαρυνθούν οικονομικά αν θέλουν να τα διαβάσουν ή να τα χρησιμοποιήσουν ως εργαλεία στον επαγγελματικό τους χώρο.
Ως προς τα ebooks, καλό είναι να υπάρχουν και αυτά, υπάρχουν οι αναγνώστες που τα προτιμούν ή εξυπηρετούνται από την μορφή στους. Όσο περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν, τόσο μεγαλύτερο είναι το όφελος για την κάθε κοινωνία. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει ζήτημα μάχης ή διαμάχης μεταξύ ebook και έντυπης έκδοσης, ώστε να μιλάμε για «νικητές» και «ηττημένους». Η έντυπη έκδοση αποτελεί διαχρονική αξία, το έχει αποδείξει με άπειρους τρόπους σε βάθος χρόνου. Αν αυτό θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, εναπόκειται όχι μόνο στις προτιμήσεις των αναγνωστών, αλλά και στη στάση των εκδοτικών οίκων.
Μία ακόμα μεγάλη σας αγάπη πέρα από τη συγγραφή είναι και η φωτογραφία. Πώς συνδυάζονται αυτές οι δυο τέχνες μαζί; Υπερισχύει η μία της άλλης στη δική σας περίπτωση; Αν ναι, ποια και γιατί;
Η Τέχνη είναι μία και αδιαίρετη, με πολλές όμως όψεις. Άλλοτε η εικόνα οδηγεί στο κείμενο και άλλοτε το κείμενο δημιουργεί εικόνες. Όταν αισθάνομαι ότι η εικόνα που αντικρίζω έχει μοναδικότητα για κάποιο λόγο, σταματώ επί τόπου και φωτογραφίζω. Όταν έχω διάθεση να πλάσω εικόνες που αναδύονται μέσα από τις λέξεις, κάθομαι και γράφω. Η σχέση μεταξύ συγγραφής και φωτογραφίας δεν είναι ετεροβαρής. Και επειδή Τέχνη χωρίς ευγένεια δεν μπορεί να υπάρξει, η συγγραφή και η φωτογραφία συμπεριφέρονται πάντοτε με περισσή αβρότητα η μία στην άλλη.
Πριν η «Ανθολογία Πασχαλινού Διηγήματος» γίνει βιβλίο από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, είχε δοκιμαστεί στην πράξη και είχε δώσει καρπούς. Ως δάσκαλος, είχα επιλέξει αυτά τα διηγήματα, τα είχα μεταφέρει στη νεοελληνική γλώσσα με απόλυτο σεβασμό στο ύφος του αρχικού δημιουργού τους και τα είχα επεξεργαστεί με διάφορες ηλικιακές ομάδες μαθητών μου μέσα στη σχολική τάξη. Επεδίωκα μάλιστα να συζητούν οι μαθητές του τα κείμενα αυτά και στο σπίτι τόσο με τους γονείς τους όσο και με τον οικογενειακό περίγυρο. Τα αποτελέσματα ήταν αξιοθαύμαστα. Οι παρατηρήσεις και οι επισημάνσεις των νοημάτων που γίνονταν από μαθητές και μαθήτριες δημοτικού σχολείου ήταν τόσο καίριες, που δεν άφηναν καμία αμφιβολία για την αξία του εγχειρήματος.
Σημαντικό είναι επίσης να ορίσουμε τι είναι διαχρονικό˙ με λίγα λόγια, ό,τι είναι αληθινό. Αυτά τα διηγήματα, με αφορμή το Πάσχα, μιλούν με απόλυτη ευκρίνεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Για όσα μας προβληματίζουν, για όσα συμβαίνουν γύρω μας αλλά και μέσα μας, για τις επιθυμίες μας αλλά και για την πραγματικότητα, για την ύπαρξη του Θεού, για το πώς καθένας μας τοποθετείται σ’ αυτό το ζήτημα. Διαχρονική η θεματολογία, διαχρονικά και τα διηγήματα.
Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό των διηγημάτων αυτών.
Τα είκοσι διηγήματα που περιλαμβάνονται στην «Ανθολογία Πασχαλινού Διηγήματος» έχουν επιλεγεί κυρίως από τους κλασικούς Έλληνες συγγραφείς της Γενιάς του 1880. Είναι η ομάδα των συγγραφέων που ξεκινά να γράφει ηθογραφίες, διηγήματα ή μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην ελληνική ύπαιθρο ή στον αστικό ιστό. Είναι οι πρώτοι που απευθύνονται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό με ελληνική θεματολογία.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Παπαδιαμάντης, με αφορμή το Πάσχα, σκιαγραφεί με τρόπο μοναδικό τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ο Παλαμάς συνταιριάζει αριστουργηματικά τα πάθη του Θεανθρώπου με τα πάθη του ανθρώπου. Ο Λασκαράτος καταγγέλλει τους ιερείς που δεν τιμούν το σχήμα τους. Ο Θεοτόκης γράφει για την αμαρτία και το μεγαλείο της συγχώρεσης. Ο Μωραϊτίδης, ο Κρυστάλλης και ο Ξενόπουλος μας μιλούν για το Πάσχα στον τόπο τους, για τις σχέσεις στις τοπικές κοινωνίες, για την αντίληψη του Θείου από τους απλούς ανθρώπους. Ο Καρκαβίτσας μας μεταφέρει στην κατανυκτική ατμόσφαιρα ενός Πάσχα εν πλω. Ο Καμπούρογλου και ο Χρηστοβασίλης εμπνέονται από το Πάσχα στα χρόνια του τουρκικού ζυγού. Ο Νιρβάνας, ο Παπαντωνίου και η Δάφνη συγκλονίζονται από τη μεγαλοσύνη των ταπεινών. Και ο Λαπαθιώτης θλίβεται που οι άνθρωποι δεν μπορούν να βιώσουν τη σημασία της θυσίας για τη σωτηρία τους.
Να πούμε ότι τα διηγήματα που φιλοξενείτε στο βιβλίο σας δε μεταφέρθηκαν αυτούσια σ’ αυτό. Έχει γίνει επιστημονική και φιλολογική επιμέλεια από μέρους σας, καθώς χρειάστηκε να μεταγραφούν στη νεοελληνική γλώσσα κι επίσης να γίνει και κάποιος απαραίτητος σχολιασμός για πολλές από τις λέξεις που υπάρχουν στα πρωτότυπα κείμενα. Για το λόγο αυτό, χρησιμοποιήσατε και αρκετές βιβλιογραφικές πηγές, τις οποίες και αναφέρετε στο τέλος του βιβλίου σας. Εκ του αποτελέσματος, θεωρείτε πως υπήρξε απαραίτητη αυτή η μελέτη και η ανάλυση των διηγημάτων, πριν και κατά τη διάρκεια της μεταγραφής τους;
Είναι απαραίτητο να σας διευκρινίσω ότι δεν έχει γίνει εκ μέρους μου απόδοση αλλά μεταγραφή των διηγημάτων. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει γίνει πλήρης μεταφορά του κειμένου στη νεοελληνική γλώσσα με παρεμβάσεις μόνο όπου αυτές κρίθηκαν αναγκαίες. Θεώρησα, όμως, ότι κάποιες λέξεις από το αρχικό κείμενο ήταν σκόπιμο να παραμείνουν και να σχολιαστούν στο υποσέλιδο, γιατί ίσως έτσι μπορούμε να τις επαναφέρουμε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, που δυστυχώς καθημερινά φτωχοποιείται και ταλαιπωρείται από κάθε είδους περικοπές. Επίσης, δόθηκε σημασία στις λέξεις που έχουν ελληνοποιηθεί. Αφού μπορούν και υπάρχουν στη γλώσσα μας, χρειάζεται ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην προέλευσή τους. Τέλος, έγινε σχολιασμός που σχετίζεται με τον χρόνο και τον τόπο που διαδραματίζονται τα διηγήματα. Καλό είναι οι αναγνώστες να μπορούν να τοποθετούν τους ήρωες και τα γεγονότα μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Όλη αυτή η κοπιαστική αλλά και πολύ ευχάριστη διαδικασία νομίζω ότι είναι ένα από τα «συν» αυτού του βιβλίου.
Είναι γεγονός πως ένα κείμενο όταν μεταγράφεται αλλάζει ως προς την έκφραση και το ύφος, καθώς αποκτά το ύφος και την έκφραση του συγγραφέα. Παρ’ όλα αυτά, εσείς επιχειρήσατε να διατηρήσετε το κείμενο όσο γίνεται πιο κοντά στη μορφή του πρωτοτύπου. Η δική σας άποψη ποια είναι; Τα καταφέρατε ή όχι;
Είναι τα πράγματα όπως ακριβώς τα διατυπώνετε. Το ύφος και η έκφραση των διηγημάτων του βιβλίου δεν μπορούν παρά να είναι δικά μου. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι βρίσκομαι πάντα πολύ κοντά στο ύφος καθενός από τους συγγραφείς που ανθολογούνται στο βιβλίο αυτό. Ας λάβουμε, επιπλέον, υπόψη ότι το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε αναγνώστες που δεν έχουν διδαχθεί τη μορφή της γλώσσας στην οποία γράφτηκαν τα αρχικά κείμενα. Γι’ αυτό και μας ενδιαφέρει πρωτίστως το ύφος, χωρίς να αμελούμε τον τρόπο έκφρασης. Η αποδοχή του βιβλίου από το αναγνωστικό κοινό και τα σχόλια που μέχρι στιγμής ακούγονται, δείχνουν ότι η προσπάθεια στέφεται από επιτυχία.
Ένα απολαυστικό ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Αυτός τελικά ήταν κι ο λόγος που επιλέξατε να συμπεριλάβετε τα διηγήματα αυτά στο βιβλίο σας; Για να γίνει κτήμα όλων, ανεξαρτήτου ηλικίας;
Αν δεν προκύπτει απόλαυση, με την ευρύτερη έννοια του όρου, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης οποιουδήποτε αναγνώσματος. Αν μέσα από ένα βιβλίο κατορθώσουμε να δημιουργήσουμε αυτό το συναίσθημα σε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα, τότε αυτό σίγουρα ορίζεται ως παράγοντας επιτυχίας. Το ζητούμενο, όμως, στο βιβλίο αυτό δεν είναι η εκδοτική επιτυχία μόνο. Τα διηγήματα αυτά έχουν ήδη κριθεί μέσα στον χρόνο. Το ζητούμενο είναι να διαβάζεται από όλη την οικογένεια μαζί. Αυτός είναι ο στόχος του. Να αποτελεί κοινό ενδιαφέρον για μικρούς και μεγάλους, να γίνει σημείο αναφοράς, ώστε ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό να μπορέσει να γίνει αντικείμενο διαλόγου.
Εξαρχής η πρόταση μου προς τον εκδοτικό οίκο ήταν η κυκλοφορία του βιβλίου με CD, σε καμία περίπτωση χωρίς αυτό, δεν με ενδιέφερε. Έχουμε εγκαταλείψει ένα μέρος των αναγνωστών, αδιαφορούμε γι’ αυτούς, αν δεν τους αγνοούμε εντελώς. Η τυφλότητα, τα κινητικά προβλήματα και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι μόνο μερικές περιπτώσεις που απαγορεύουν σε πολλά άτομα να έρθουν σε επαφή με την έντυπη μορφή του βιβλίου. Αντί να εξαντλούμαστε σε διαπιστώσεις και σε ευχολόγια, είναι προτιμότερο να αναπτύσσουμε δράσεις που δίνουν λύσεις. Μεταξύ όλων των άλλων ανισοτήτων που δίνουμε μάχη να μετατραπούν σε ισότητες, ας δώσουμε και τη μάχη της ισότητας των αναγνωστών.
Το Πάσχα τελικά εμπνέει τους Έλληνες δημιουργούς; Τι πιστεύετε;
Αναμφίβολα το Πάσχα, όπως και κάθε άλλη συγκινησιακά φορτισμένη κατάσταση, παρακινεί σε δημιουργία. Η ενανθρώπιση του Χριστού, τα μαρτύρια και ο σταυρικός θάνατος είναι ορόσημα που προκαλούν την τέχνη και τη διανόηση. Σε τέτοια σταυροδρόμια ανθρώπινου και υπερβατικού στοιχείου η δημιουργία αναβλύζει πηγαία. Ένας λόγος παραπάνω για τους Έλληνες δημιουργούς, που η χριστιανική διδασκαλία άπλωσε τις πρώτες της ρίζες στον τόπο μας και από εδώ εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Ποια μηνύματα που περνούν μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου σας;
Κάθε διήγημα έχει το δικό του ξεχωριστό μήνυμα. Ενδεικτικά σας αναφέρω το διήγημα του Δημήτριου Καμπούρογλου «Η διπλή γιορτή», που εστιάζει σε όσα μπορούν να φέρουν κοντά ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών. Το διήγημα του Χρήστου Χρηστοβασίλη «Η Πασχαλιά της λευτεριάς», που δείχνει πόσο οι σκλαβωμένοι Έλληνες είχαν ταυτίσει την Ανάσταση του Χριστού με την Ανάσταση του υπόδουλου Γένους. Το διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Αμάρτησε;», που εμβαθύνει στην έννοια της συγχωρητικότητας στη χριστιανική πίστη. Το διήγημα του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη «Άρατε Πύλας», που μας μεταφέρει στην εποχή της αθωότητας των ανθρώπων της υπαίθρου και στην οπτική της λαϊκής πίστης. Το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Χωρίς στεφάνι», που καυτηριάζει όσους παραμένουν χριστιανοί στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι.
Άλλο ένα βιβλίο σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή». Να υποθέσω πως είστε ευχαριστημένος από τη συνεργασία σας με το εκδοτικό σας σπίτι;
Η συνεργασία μου με τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή από την πρώτη στιγμή της επικοινωνίας μας μέχρι και σήμερα είναι άψογη. Γίνεται στη βάση της αμοιβαιότητας και καθημερινά κάνουμε βήματα μπροστά, ετοιμάζοντας την επόμενη συνεργασία μας. Είναι σαν να υπάρχει ένας αυτόματος κώδικας συνεννόησης σε κάθε μας επαφή. Ήδη ετοιμάζεται το επόμενο βιβλίο.
Ποιες κριτικές έχετε λάβει έως τώρα από τους αναγνώστες σας για το βιβλίο σας αυτό;
Οι κριτικές είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα θετικές˙ τόσο για αυτό καθαυτό το εγχείρημα, όσο και για το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα. Όλα τα θετικά σχόλια αποτελούν κίνητρο για να κάνουμε τα επόμενα προσεκτικά βήματα. Αλλά και ο αρνητικός σχολιασμός σε επιμέρους ζητήματα έχει επίσης θετικό πρόσημο, επειδή μας βοηθάει να διορθώσουμε τις όποιες ατέλειες και να ανταποκριθούμε σε νέες προκλήσεις.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο σας.
Κύριε Φιλελέ, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.
Κι εγώ, ευχόμενος Καλή Ανάσταση με υγεία σώματος, διαύγεια πνεύματος και ειρήνη στον κόσμο, σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία.
Ο Δημήτρης Φιλελές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες και Παιδαγωγικά. Εργάστηκε ως δάσκαλος στη δημόσια εκπαίδευση.
Από τις εκδόσεις «Απόπειρα» κυκλοφορούν οι προσωπικές ποιητικές του συλλογές Μυθ…ιστόρημα, Θρ…ίαμβοι και απώλειες, Αντι…σώματα.
Από τις εκδόσεις «Πηγή» κυκλοφορεί η Ανθολογία Πασχαλινού Διηγήματος.
Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ελεύθερα τα βιβλία του Παιδική Θεατρική Σκηνή, Ο Καραγκιόζης δήμαρχος, Της γλώσσας τα καμώματα.
Ποιήματα και πεζά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα συλλογικά έργα Ανθολογία σύγχρονης ερωτικής ποίησης, τόμος Β’ (Κύμα), Χρώματα ψυχής, Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη, Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud (Όστρια), Τα ποιήματα του 2017 (Κοινωνία των δεκάτων), Ποιητικά Ημερολόγια 2019, 2020, 2021 (Ιωλκός), Ποιητικό Ημερολόγιο 2021 (Άπαρσις), Ποιητικό Ημερολόγιο 2021 (Κέφαλος), Ποιητικές Συμπλεύσεις 3 – Ρευστά Όρια (Εντύποις), Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020, 2021.
Οι κύκλοι ποιημάτων Του Κωνσταντή: Η ιστορία μιας υπόσχεσης, μιας κατάρας και μιας επιστροφής, Θρύλοι της Άλωσης της Πόλης, Όταν το ΄21 αφηγείται: Μύθοι, θρύλοι και άγνωστες ιστορίες του Θόδωρου Κολοκοτρώνη στο δρόμο της λευτεριάς, καθώς και άλλα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους μουσικούς.
Έχει στο ενεργητικό του πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας. Από τη «Real Press» κυκλοφορεί το φωτογραφικό του λεύκωμα 60 Μορφές στο φως.
Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Συνεργάζεται με το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό e-musa.gr. Δημοσιεύει έργα του στο προσωπικό blog: dimitrisfileles.blogspot.gr.
0 Σχόλια