Ο συγγραφέας Γιάννης Ζιώτης που φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες διανύει ήδη 23 χρόνια συγγραφικής πορείας και συνεχίζει. Θεωρείται ένας από τους πιο καταξιωµένους συγγραφείς της γενιάς του και όχι άδικα. Το τελευταίο του βιβλίο κυκλοφόρησε αρκετά πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πηγή» και φέρει τον τίτλο «Σπασμένα Αποτυπώματα».
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Η αγωνία μου για κοινωνική δικαιοσύνη, αληθινή δημοκρατία και ουσιαστική πρόοδο με οδήγησαν στο γράψιμο.
Ο Αντώνης Σαμαράκης με καθόρισε ως συγγραφέα αλλά και ως άνθρωπο. Ο παγκόσμιος Σαμαράκης και οι πανανθρώπινες αξίες που εκπροσωπεί είναι ο λόγος που συνεχίζω. Είναι υποχρέωση και τιμή μου να υπηρετώ τις λογοτεχνικές επιταγές του μεγάλου συγγραφέα.
Θυμάστε πότε ήταν η πρώτη φορά που γράψατε το πρώτο σας κείμενο; Ποια ήταν η κατάληξή του; Τυπώθηκε ή έμεινε στο συρτάρι και γιατί;
Το 1999 έγραψα το πρώτο κείμενο που με αντιπροσώπευε και την ίδια χρονιά ολοκλήρωσα μία σειρά διηγημάτων με γενικό τίτλο «Το βλέμμα της νιότης μου».
Ήμουν τυχερός, εκδόθηκαν σχεδόν αμέσως, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σας που νιώσατε την ανάγκη να το μεταφέρετε αυτούσιο στο χαρτί;
Ναι, μου συνέβη το 2006. Αφορμή στάθηκε ένας μεγάλος έρωτας που έζησα και δεν κατέληξε πουθενά.
Ποιος θεωρείτε ότι, τελικά, είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας; Τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Η λογοτεχνία έβαλε ψηλά τον πήχη, αλλά δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει τον κόσμο.
Η πολιτική τον άλλαξε, προς το χειρότερο όμως. Έχει περιοριστεί η επιρροή της λογοτεχνίας στις σύγχρονες κοινωνίες. Δεν φανταζόμουν αυτή την εξέλιξη όταν ξεκινούσα την πορεία μου.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Το ίντερνετ μας ξεπέρασε όλους. Είναι άνιση πλέον η μάχη και μάλλον μη αναστρέψιμη. Το βιβλίο σίγουρα είναι ανάμεσα στα θύματα.
Η κρίση αναμφίβολα έχει επηρεάσει σημαντικά τη λογοτεχνία. Μπορεί σήμερα ένας συγγραφέας να βιοποριστεί μόνο από τα έργα του;
Ελάχιστοι μπορούν και βιοπορίζονται. Οι υπόλοιποι αγωνιούμε μονάχα για το ιστορικό μας αποτύπωμα
Μπορεί να υπάρξει δημιουργία χωρίς έμπνευση; Εσείς ως δημιουργός, που έχετε διανύσει μια αρκετά αξιόλογη πορεία στο χώρο των γραμμάτων, πιέσατε ποτέ τον εαυτό σας να δημιουργήσει κατά παραγγελία;
Δεν πιστεύω τόσο στην έμπνευση. Είμαι άνθρωπος της πόλης και της ασφάλτου. Η σχέση μου με το δρόμο, η καθημερινή πάλη των ανθρώπων, καθορίζει το συγγραφέα μέσα μου.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Ναι έχω πρότυπα. Ο Αντώνης Σαμαράκης κυριαρχεί. Θεωρώ ότι διαθέτω προσωπική ταυτότητα. Οι επιρροές μου εστιάζονται στις κοινωνικές ανισότητες και στην αυξανόμενη λήθη που καταπίνει τη μνήμη.
Έχετε ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από τα βιβλία σας;
Έχω μεγάλη αδυναμία στο «Παλαιοπωλείο μικρών θαυμάτων». Ένα βιβλίο σταθμός, που καθόρισε και τη μετέπειτα πορεία μου. Δεν κατάφερα να ξεπεράσω ποτέ το μύθο του.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο σας, το οποίο θα προτείνατε οπωσδήποτε να διαβάσουν οι αναγνώστες;
Τα «Σπασμένα αποτυπώματα». Έχει συναισθηματική βαρύτητα η ιστορία που περιγράφω. Είναι συγκλονιστικό το θέμα. Μία δημοσιογραφική έρευνα, ένα ξεχωριστό ρεπορτάζ που έγινε βιβλίο.
Ας μιλήσουμε τώρα για το τελευταίο σας βιβλίο, που κυκλοφόρησε αρκετά πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πηγή», μόλις το Μάιο του 2022, και φέρει τον τίτλο «Σπασμένα Αποτυπώματα». Πρόκειται για μία νουβέλα, της οποίας η ιστορία, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας, είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, για το παραμύθι της ζωής. Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό της.
Οι εκδόσεις Πηγή εμπιστεύτηκαν τη δουλειά μου. Μία τεκμηριωμένη συγγραφική εργασία, που εξιστορεί την «οικειοθελή» εφαρμογή μιας κοινοτικής οδηγίας. Αφορά την επιδότηση της απόσυρσης της αλιευτικής άδειας με αντάλλαγμα την ολοκληρωτική καταστροφή των ξύλινων παραδοσιακών καικιών.
Ποιο υπήρξε το βασικό ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Με συγκλόνισε ο πόνος των καραβομαραγκών, αλλά και ο ήχος που βγάζει το ίδιο το σκάφος τη στιγμή της καταστροφής του από τη μπουλντόζα.
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να δένονται με τα αντικείμενα. Κι όταν αυτά απομακρύνονται από κοντά τους για τον οποιονδήποτε λόγο αφήνουν πάντα ένα αβάσταχτο κενό εντός τους. Αυτό το μήνυμα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη ή και κάτι άλλο;
Τα καίκια έχουν ψυχή. Δεν είναι άψυχα αντικείμενα. Είναι ο πολιτισμός μας, η μακραίωνη ιστορία μας. Είναι το αποτύπωμα της συλλογικής μνήμης. Το βιβλίο μου διαβάζεται σαν σύγχρονη αλληγορία. Είναι μια νουβέλα που μιλάει για τις αξίες και τις αρετές που χάνονται στη λήθη – όπως η πραγματική καλοσύνη, η φιλοξενία, η λαική τιμιότητα. Αρετές τόσο ικανές για να μας προστατεύσουν από τις μπουλντόζες του μέλλοντός μας…
Τελικά μπορεί να υπάρξει λησμονιά με το έτσι θέλω; Με μια πράξη σκληρή και βάναυση; Ή μήπως οι μνήμες δεν πεθαίνουν ποτέ, καθώς κατοικούν στην ψυχή και διαιωνίζονται όσο εμείς επιμένουμε να τις συντηρούμε με αγάπη και φως;
Οι μνήμες πεθαίνουν. Είμαι απόλυτος σε αυτό. Αν δεν τις φροντίζουμε συστηματικά είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουν. Οδηγούνται νομοτελειακά στο περιθώριο και σβήνουν.
Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα για ενήλικους αναγνώστες κι όχι μόνο. Αυτός τελικά ήταν ο σκοπός σας; Να γίνει κτήμα όλων, ανεξαρτήτου ηλικίας;
Θέλω να απευθυνθώ σε όλο τον κόσμο που διαθέτει κοινωνική ευαισθησία και αντανακλαστικά ανθρωπιάς. Που μάχεται καθημερινά για την εμπέδωση της ελπίδας.
Οι εκδόσεις Πηγή είναι το σπίτι μου. Συνεργαζόμαστε 10 χρόνια. Ήμουν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος που τις εμπιστεύτηκα. Είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες. Αγαπάνε το συγγραφέα και το βιβλίο. Δεν υποκρίνονται συναισθήματα. Είναι απολύτως δοτικοί.
Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές διάστημα;
Η παρουσίαση λόγου δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Είναι απαιτητικό το βιβλίο. Χρειάζεται μουσική επένδυση και σκηνοθετική επιμέλεια. Έτσι το φαντάζομαι.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Πράγματι θέλω να διατυπώσω μια ευχή. Η ευχή μου λοιπόν είναι να μην ξεχνάμε, ότι κι αν αυτό σημαίνει.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
«Το κάνουν θρύψαλα το σκάφος και επιμένουν ξανά». Νομίζω πως αυτή η φράση μας βάζει στην ατμόσφαιρα μιας συγκλονιστικής ιστορίας, που διεκδικεί το δικαίωμα να μην ξεχαστεί.
Κύριε Ζιώτη, σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτησή μας και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.
Ευχαριστώ πολύ που δείξατε σεβασμό για το έργο μου, στα 23 χρόνια συγγραφικής πορείας που διανύω. Να είστε πάντα καλά.
Ο Γιάννης Ζιώτης γεννήθηκε στην Άνδρο το 1976. Τα βιβλία του έχουν µεταφραστεί στο εξωτερικό και βραβευτεί. Θεωρείται ένας από τους καταξιωµένους συγγραφείς της γενιάς του. Σπούδασε δηµοσιογραφία και την υπηρέτησε µε συνέπεια. Το βιβλίο «Σπασµένα Αποτυπώµατα» αποτελεί το όγδοο συνολικά έργο του.
Στον Αντώνη Σαµαράκη, οφείλει τη συγγραφική του γέννηση. Σε ηλικία 46 ετών θεωρεί υποχρέωση και τιµή του να υπηρετεί τις λογοτεχνικές επιταγές του δασκάλου Σαµαράκη, αλλά και τις ηθικές αξίες του µεγάλου συγγραφέα. Ο Γιάννης Ζιώτης, µε το έργο του έχει καταφέρει να συναντηθεί µε το ευρύ αναγνωστικό κοινό, να αγαπηθεί και να συζητηθεί όσο λίγοι της γενιάς του.
0 Σχόλια