Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Γκίκα, τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω της συγγραφής;
Η συγγραφή για εκείνον που γράφει είναι ένα μέσο έκφρασης. Για μένα λειτουργεί πάντοτε σαν ανάγκη να αποτυπώνω δικές μου σκέψεις και συναισθήματα και έτσι να παραμένω συνδεδεμένη μαζί τους.
Πώς θα συστήνατε η ίδια τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Δεν είναι οτι πιο εύκολο για μένα να συστήνομαι, ειδικά σε ανθρώπους που δεν έχω δεί ποτέ. Είμαι μητέρα ,σύζυγος και επαγγελματίας. Έχω καταφέρει να διατηρήσω όμορφους ανθρώπους στη ζωή μου και νιώθω χαρούμενη γι αυτό.
Οι πολύ αξιόλογες σπουδές σας, αλλά και η σημερινή επαγγελματική σας ενασχόληση ως Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια έχουν επηρεάσει, θεωρείτε, τον τρόπο σκέψης και γραφής σας;
Σίγουρα έχουν επηρεάσει τον τρόπο σκέψης, έκφρασης και αντίληψης των πραγμάτων. Όλοι μας επηρεαζόμαστε απο το επάγγελμά μας και διαμορφώνόμαστε σε πολλά επίπεδα μέσω αυτού.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς πέρα από τον εργασιακό σας χώρο;
Η έμπνευση για μένα είναι κάτι που έρχεται και με βρίσκει, δεν την έχω όποτε θέλω ούτε όταν την χρειάζομαι. Είναι μια συνθήκη που δεν γνωρίζει ώρα, χρονική στιγμή ή τοποθεσία, απλά συμβαίνει. Μπορεί να πυροδοτηθεί από ένα γεγονός που
άκουσα ή βίωσα, αρκεί να με ακουμπήσει βαθειά.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας στις μέρες μας; Τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Όσο σύγχρονος και να είναι ο άνθρωπος η ανάγνωση σε συνδέει πάντα με κάποιον
''άλλον''. Είναι σημαντικό να διευρύνουμε την οπτική μας για τη ζωή και να παίρνουμε ερεθίσματα από παντού, πόσο μάλλον από τα βιβλία.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Πιστεύω ότι με τον χρόνο δεν θα υπάρχει το βιβλίο με την φυσική του μορφή, θα ψηφιοποιηθεί. Ακόμα υπάρχουν εκείνες οι γενιές που στηρίζουν το έντυπο βιβλίο και αυτό είναι ακόμα ελπιδοφόρο. Για τις επόμενες γενιές ίσως ένας άλλος τρόπος ανάγνωσης να εξυπηρετήσει περισσότερο.
Γιατί επιλέξατε να εκφραστείτε μέσω των μικρών ιστοριών; Τι σας συναρπάζει σ’ αυτές;
Οι μικρές ιστορίες αφαιρούν τα περιττά και δίνουν πιο καθαρά αυτό που θέλουν να επικοινωνήσουν. Είναι λιγότερο κουραστικές και συμβαδίζουν με την εποχή μας αρκετά. Θεωρώ ότι δεχόμαστε πληθώρα πληροφοριών σε αυτή την εποχή οπότε είναι ευχάριστο για μένα όταν διαβάζω κάτι να μπορώ να ξεκουράζομαι. Έχω παρατηρήσει επίσης ότι οι αναγνώστες ανατρέχουν ξανά και ξανά στις ιστορίες πράγμα που σημαίνει ότι είναι εύκολο να το ξαναανοίξεις ακόμα και αν το έχεις ήδη διαβάσει μια φορά.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Το ύφος των ιστοριών είναι σίγουρα συνηθισμένο οπότε μπορεί να υπάρχουν κοινά με άλλους συγγραφείς, ωστόσο θεωρώ ότι η ιδιαιτερότητα των πεζοποιημάτων μέσα στις ιστορίες δεν είναι κάτι που θα βρούμε εύκολα. Σίγουρα ο Γιάλομ έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης και αφήγησης των ιστοριών μου.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «25 ιστορίες και μια πολυθρόνα» από τις εκδόσεις «Ελκυστής». Πρόκειται, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας, για είκοσι πέντε ιστορίες ανθρώπων που έρχονται σε επαφή με τα χειρότερα σκοτάδια τους. Μιλήστε μας γι’ αυτές.
Οι ήρωες που αναφέρονται στο βιβλίο είναι καθημερινοί άνθρωποι όπως όλοι μας. Αφηγούνται τις ιστορίες τους σε μια ψυχοθεραπεύτρια και βλέπουμε πως εξελίσσονται τα πράγματα για κείνους. Τα θέματα που αντιμετωπίζουν είναι αγωνίες, διλλήματα και πολλά άλλα πράγματα που είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;
Ο τίτλος βρέθηκε πριν γραφτεί το βιβλίο. Πάνω σε αυτόν έπλεξα τις ιστορίες.
Υπάρχει κάποια ιστορία στο βιβλίο σας, της οποίας πρωταγωνίστρια υπήρξατε κατά κάποιον τρόπο εσείς η ίδια;
Η μεγάλη και σοκαριστική διαπίστωση για μένα ήταν όταν ανακάλυψα ότι με κάποιο σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν δικά μου κομμάτια. Δεν είναι αυτοαναφορικό βιβλίο αλλά η κάθε ιστορία έχει κάποια σημεία που βρίσκω δικά μου βιώματα.
Δεδομένου ότι και το ύφος της γραφής σας είναι προσαρμοσμένο κατάλληλα, ώστε να αποτελεί ένα εύκολο ανάγνωσμα για εκείνον που θα το επιλέξει για να τον συντροφεύσει τις στιγμές της χαλάρωσής του, τελικά, πείτε μας εσείς ως δημιουργός αυτού του βιβλίου, πώς θα το χαρακτηρίζατε συνολικά; Θεωρείτε εκ του αποτελέσματος και από τις μέχρι τώρα κριτικές που έχετε λάβει από τους αναγνώστες σας, ότι καταφέρατε να τους παρουσιάσετε αυτό που είχατε στο νου σας ως αρχική ιδέα;
Μέχρι τώρα πιστεύω ότι οι αναγνώστες που το έχουν διαβάσει έχουν πάρει αυτό ακριβώς που ήθελαν πρώτα εκείνοι και σε δεύτερη ανάγνωση αυτό που εγώ ήθελα
να επικοινωνήσω σε κείνους. Δεν θα το χαρακτήριζα ένα βιβλίο ελαφρύ και χαρούμενο, αντίθετα πιστεύω ότι είναι βαρύ και σε προβληματίζει αρκετά.
Γιατί καταλήξατε στις συγκεκριμένες ιστορίες για το πρώτο σας βιβλίο; Υπήρξε προεπιλογή από πολλές περισσότερες;
Οι ιστορίες αυτές ήταν οι μόνες που ήθελα να γράψω και δεν υπήρξαν άλλες που δεν έκρινα κατάλληλες. Οι συγκεκριμένες με ακούμπησαν πολύ και γι' αυτό ήθελα να τις μοιραστώ.
Πού ακριβώς στοχεύετε ως συγγραφέας μέσω του βιβλίου σας αυτού; Καθαρά και μόνο στην ψυχαγωγία του αναγνώστη, στον προβληματισμό του ή και σε κάτι άλλο;
Αναπόφευκτα θα προβληματίσει τους αναγνώστες, κάποιους ίσως και τους στεναχωρήσουν οι ιστορίες αλλά σίγουρα θα τους μετακινήσουν ψυχικά. Δεν έχω κάποιο στόχο για το βιβλίο μου , ο κάθε αναγνώστης μπαίνει και κινείται στο βιβλίο
έχοντας πάντα δικά του φίλτρα και ελευθερία.
Μπορεί τελικά ο αναγνώστης να συναντήσει στους ήρωές σας κομμάτια του δικού του εαυτού;
Από τις ανατροφοδοτήσεις που έχω λάβει αυτό συμβαίνει ήδη. Ξαναλέω ότι δεν είναι ένα βιβλίο με χαρούμενες ιστορίες αλλά αρκετά ρεαλιστικές οπότε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων βρίσκεται ήδη αυτή τη στιγμή μέσα σε κάποια ιστορία.
Μιλήστε μας για το εκδοτικό σπίτι. Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Ελκυστής»;
Το εκδοτικό σπίτι δεν με ταλαιπώρησε καθόλου. Με εμπιστεύτηκε και το ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Είχαμε μια άψογη συνεργασία η οποία χαρακτηρίστηκε από συνέπεια και πολύ καλή επικοινωνία.
Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μεταφραστεί το βιβλίο σας σε κάποια άλλη γλώσσα, την αγγλική ίσως; Θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο;
Δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο αν και θα ήταν πολύ όμορφο. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα
ήταν εφικτό βέβαια να αποδοθούν τα πεζοποιήματα σε κάποια άλλη γλώσσα χωρίς να αλλοιωθούν στον λόγο ή το νόημα.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Εύχομαι να έχουμε υγεία και όμορφους ανθρώπους στη ζωή μας ώστε το ταξίδι αυτό που λέγεται ''ΖΩΗ'' να τιμηθεί όπως του πρέπει.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Σας παραθέτω ένα κομμάτι από τον μονόλογο της Μαρίνας, μια ηθοποιού που σε μεγάλη ηλικία πια έχει μείνει με την νοσταλγία και τις μνήμες των ένδοξων ημερών
που έζησε.
[Στην πολυθρόνα]
«Σήμερα θα παίξω έναν μονόλογο. Ξέρω ότι σου αρέσουν αυτά. Σε έχω δει πώς ανοίγεις τα μάτια σου όταν το κάνω. Δεν τον έχεις ακούσει και ούτε θα τον ξανακούσεις ποτέ».
Σηκώθηκε και πήρε τη θέση της στη μέση του γραφείου. Ύστερα γύρισε και με κοίταξε στα μάτια.
''Σαν τελευταία πράξη μοιάζει τούτη η βραδιά.
Ερειπωμένο σκηνικό,
κουρασμένοι κομπάρσοι
κι εγώ μια ξεπεσμένη πρωταγωνίστρια.
Δεν υπάρχουν άλλα μονόπρακτα.
Οι δυο μας μείναμε, εγώ και η φωτοδότρα σελήνη.
Φωτίζει εκείνη και για τις δύο.
Σε κάθε έργο όλους τους ρόλους,
σκηνοθέτης, μουσικός πρωταγωνίστρια, κομπάρσος, εγώ.
Την ειμαρμένη δεν ακολούθησα.
Αποθέωσα και αποθεώθηκα.
Μοιραία ως το τέλος.
Με ροή ποταμιού ακολούθησα τα πάθη
και απήλαυσα τις συνέπειες.
Λάθος δε φοβήθηκα∙ όλα τα έκανα.
Ένα προς ένα. Κανένα μη μου ξεφύγει.
Μοιάζουν όλα τόσο μακρινά, τόσο ωραία τώρα.
Ο απόηχος μιας ζωής ζητά δικαίωση.
Σαν τελευταία πράξη
μοιάζει μονόδρομος ο απολογισμός.
Φινάλε με ανήθικο δίδαγμα.
Ανήθικο όσο και ο ίδιος ο θάνατος.
Απολογούμαι, λοιπόν, στον μόνο
και πάντα παρών θεατή του εαυτού μου
και καταθέτω με περίσσια υπερηφάνεια
ότι εγώ την τίμησα την ύπαρξή μου.
Αμετάκλητα και ιερά.
Σιωπή και δάκρυα γέμισαν το δωμάτιο.
***
Ακόμα και το τέλος της θεατρικά το έπαιξε η Μαρίνα. Όλα αλλάζουν γύρω μας κάθε στιγμή, η Μαρίνα όμως τα αντιμετώπισε σαν πρωταγωνίστρια. Και έτσι έφυγε. Τα μέσα έκαναν ολόκληρο αφιέρωμα για εκείνη δύο μέρες συνεχόμενα...
Κρίμα που δεν το είδε.
Κυρία Γκίκα, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Εγώ σας ευχαριστώ για τις όμορφες ερωτήσεις σας. Εύχομαι να τα ξαναπούμε.
Βιογραφικό:
Η Άννα Μαρία Γκίκα ζει στην όμορφη Χαλκίδα. Φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας στα Χανιά και εργάζεται ως Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια. Οι Είκοσι πέντε ιστορίες και μια πολυθρόνα είναι το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα και εύχεται να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό όσο το αγάπησε και η ίδια.
0 Σχόλια