Η Έριν Ντουμ, λογοτεχνικό ψευδώνυμο μιας νεαρής Ιταλίδας συγγραφέως, μας παρουσιάζει το πρώτο της βιβλίο, ένα αρκετά πολυσέλιδο μυθιστόρημα φαντασίας, κοινωνικού και αισθηματικού περιεχομένου (832 σελίδες για την ακρίβεια), με τίτλο «Δημιουργός δακρύων». Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τον Νοέμβριο του 2023 και τις εκδόσεις «Ψυχογιός», σε μετάφραση του Γιώργου Κασαπίδη και της Θεοδώρας Δαρβίρη.
Το βιβλίο «Δημιουργός δακρύων» αποτελεί το νούμερο 1 ευπώλητο βιβλίο στην Ιταλία με περισσότερα από 450 χιλιάδες αντίτυπα. Απευθύνεται κυρίως στο εφηβικό κοινό, από 14 χρονών και άνω, αλλά και στους ενήλικες. Συγκεκριμένα, απευθύνεται από τη συγγραφέα σε όποιον πίστεψε από την αρχή και ως το τέλος, μιας και η ιστορία όπως ήδη ειπώθηκε είναι φανταστική, αλλά όχι τελικά τόσο απόλυτα εξωπραγματική.
Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι η Νίκα, ένα κορίτσι που έζησε για πολλά χρόνια στο ορφανοτροφείο του Γκρέιβ και συγκεκριμένα από την ηλικία των πέντε της χρόνων, μέχρι και την υιοθέτησή της στα δεκαεπτά της χρόνια. Αιτία του εγκλεισμού της στάθηκε η ξαφνική απώλεια και των δυο αγαπημένων της γονιών, η οποία και την παγίδευσε σε τέσσερις τοίχους βαμμένους με ιστορίες, χαμηλόφωνες αφηγήσεις και σκοτεινούς θρύλους που ψιθυρίζονταν κάτω από το τρεμουλιαστό φως ενός κεριού. Η πιο γνωστή ιστορία ήταν αυτή του Δημιουργού των Δακρύων, ενός μοναχικού τεχνίτη, χλομού και καμπουριαστού, που τα ανοιχτόχρωμα σαν γυαλί μάτια του μπορούσαν να παρασκευάσουν κρυστάλλινα δάκρυα σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν μπορούσε να κλάψει και οι άνθρωποι ζούσαν με άδειες ψυχές, χωρίς σκιρτήματα και συναισθήματα. Ο τεχνίτης έβαζε στα μάτια των ανθρώπων δάκρυα που περιείχαν τα συναισθήματα τους κι έτσι ο κόσμος έκλαιγε από θυμό, απελπισία, πόνο και αγωνία. Με τον τρόπο αυτό μόλυνε έναν κόσμο αγνό και τον κηλίδωνε με τα πιο προσωπικά και εξουθενωτικά συναισθήματα. Η ιστορία αυτή, όμως, για τη Νίκα δεν ήταν απλά ένας θρύλος. Τον Δημιουργό των Δακρύων τον ήξερε.
Στα δεκαεπτά της χρόνια την Νίκα υιοθέτησε
η Άννα, η οποία εκτός από την ίδια υιοθέτησε και ένα άλλο παιδί του
ορφανοτροφείου τον Ρίγκελ. Το παιδί αυτό είχε πρόσωπο χλωμό κι ένα αιχμηρό
πηγούνι πάνω από το οποίο ξεχώριζαν δυο μάτια πιο σκούρα και από το κάρβουνο.
Ήταν βέβαιο ότι πίσω από αυτό το πρόσωπο ο Ρίγκελ έκρυβε έναν πολύ σκοτεινό
χαρακτήρα.
Το κοινό και αρκετά πονεμένο παρελθόν της Νίκα και του Ρίγκελ δε βοήθησε στην αρμονική συνύπαρξή τους, η οποία για κακή τους τύχη επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο, όταν ο θρύλος του Δημιουργού των Δακρύων επέστρεψε ολοζώντανος και τους πλησίασε απειλητικά.
Πρόκειται για ένα βιβλίο ευανάγνωστο και καθηλωτικό, που περνά πολλά μηνύματα στον αναγνώστη. Το κυριότερο όλων το αναφέρει η ίδια η συγγραφέας στις ευχαριστίες της: «Το να κλαις είναι ανθρώπινο. Το να κλαις σημαίνει να νιώθεις και δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να καταρρέεις και να ξεσπάς. Δε σημαίνει ότι είμαστε αδύνατοι, σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί, ότι η καρδιά μας χτυπάει, ανησυχεί και φλέγεται από συγκινήσεις» και επίσης «Δεν πρέπει να φοβόμαστε να νιώσουμε ατελείς. Όλοι είμαστε, και τα παραμύθια υπάρχουν για όσους πιστεύουν ότι τα αξίζουν, αλλά και για όποιον αισθάνεται πολύ διαφορετικός και λάθος για να επιθυμεί ένα.»
Αξίζει να σημειωθεί η πολύ καλή απόδοση του βιβλίου στα ελληνικά καθώς και αυτή συμβάλει σημαντικά στη δημοφιλία του και στην προτίμησή του από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
Ένα υπέροχο και πολύ ενδιαφέρον
βιβλίο που οπωσδήποτε αξίζει να διαβαστεί!
0 Σχόλια