Η Πηνελόπη Κουρτζή διαγράφει ήδη μια αξιόλογη πορεία όχι μόνο στον επιχειρηματικό χώρο αλλά και στον χώρο της λογοτεχνίας. Με αρκετά εκδοθέντα βιβλία στο βιογραφικό της και με κάποια άλλα που αναμένουν προσεχώς τη στιγμή της έκδοσης αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η συγγραφέας που φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες καταθέτει το δικό της σημαντικό λιθαράκι στον πολιτισμό και στα γράμματα. Το τελευταίο της βιβλίο «Το κορίτσι της παραλίας» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και θα μας μιλήσει γι' αυτό στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Κουρτζή, μετράτε ήδη αρκετά χρόνια στο χώρο του βιβλίου. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το χώρο αυτόν μέχρι τώρα;
Ως δημιουργός ιστοριών που είτε έχουν ήδη εκδοθεί είτε είναι στο συρτάρι μου, έχω δει τον χώρο του βιβλίου να αλλάζει δραματικά με τα χρόνια. Η μετάβαση από τις παραδοσιακές εκδόσεις στην ψηφιακή εποχή ήταν γεμάτη προκλήσεις, ειδικά όταν προσπαθείς να προσαρμοστείς σε νέες πλατφόρμες και τρόπους προώθησης. Το να ξεχωρίσεις σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο όγκος της πληροφορίας και η ταχύτητα της κατανάλωσης είναι από μόνο του δύσκολο, αλλά και προσωπικά απαιτεί δύναμη, πρέπει να πιστεύεις συνεχώς στη δουλειά σου και να βρίσκεις αυτό που δεν έχει ειπωθεί μέχρι σήμερα με διαφορετικό τρόπο. Παρόλα αυτά, η ανάγκη για ιστορίες είναι διαχρονική και θα την χαρακτήριζα και ως απαραίτητη για το ζην αλλά και το ευ ζην. Εμένα αυτός ο χώρος των εκδόσεων όλα αυτά τα χρόνια με έχει «πλουτίσει» πολύ. Μου χάρισε εκτός από όμορφες στιγμές, φωνή για να πλησιάζω τους ανθρώπους, εμπειρίες που με ωρίμασαν, προσωπική ανέλιξη κυρίως ως αναγνώστρια αλλά και μέσω της έρευνας και μοιάζει μία διαδρομή όσο δύσκολη επιθυμώ ώστε να αποτελεί πρόκληση αλλά και πολύτιμη.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω της συγγραφής;
Αυτό που με ώθησε να εκφραστώ μέσω της συγγραφής ήταν η ανάγκη να δώσω μορφή σε σκέψεις και συναισθήματα που διαφορετικά θα έμεναν ανείπωτα. Η γραφή είναι για μένα ένας τρόπος να κατανοήσω τις αντιφάσεις της ζωής, να απευθύνω ερωτήματα ή να καταθέσω σκέψεις και εμπειρίες, να εξερευνήσω πεδία που με συναρπάζου. Είναι μια διαδικασία που φέρνει φως στο χάος και δίνει φωνή σε όσα κρύβονται στη σιωπή. Αυτό το νιώθω και ως δημιουργός αλλά και και ως αναγνώστρια. Ενίοτε έχω απευθύνει και εγώ στον εαυτό μου την ερώτηση: «Γίνεται ένας συγγραφέας συγγραφέας επειδή έχει κάτι να πει ή επειδή δεν μπορεί να μην το πει;»
Πώς συνδυάστηκε η συγγραφική σας δραστηριότητα με τον επιχειρηματικό χώρο στον οποίο δραστηριοποιείστε επαγγελματικά;
Η συγγραφική δραστηριότητα και ο επιχειρηματικός χώρος μπορούν να συνδυαστούν αποτελεσματικά πιστεύω, καθώς η δημιουργικότητα και η ικανότητα αφήγησης ιστοριών μπορούν να ενισχύσουν ένα brand storytelling αλλά και την επικοινωνία μίας επιχείρησης. Προωθούν και διευκολύνουν την κατανόηση και αλληλεπίδραση του ανθρώπινου προσωπικού που συγκροτεί την κάθε ομάδα και ειδικά αυτό, το οποίο θεωρώ κλειδί της επιτυχίας για οποιοδήποτε επιχειρείν, η ενασχόληση με την συγγραφή άρα και την έρευνα και παρατήρηση μπορεί να το βοηθήσει ουσιαστικά. Η καλλιέργεια δημιουργικής σκέψης μέσω της συγγραφής μπορεί να προσφέρει καινοτόμες ιδέες και στρατηγικές για την επιχειρηματική ανάπτυξη, αλλά και να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης και πρωτοβουλίας των συνεργατών. Ταυτόχρονα, η επιχειρηματική δράση έχω παρατηρήσει πως επίσης μπορεί να επηρεάσει θετικά έναν συγγραφέα, καθώς παρέχει πρόσβαση σε ευρύτερα δίκτυα και κοινά και κυρίως πεδία για έρευνα και κοινωνικοποίηση.
Οι σπουδές σας, το επάγγελμά σας αλλά και η εμπειρία σας στην τηλεοπτική σειρά «Παραλία» της οποίας είστε συνδημιουργός επηρεάζουν, θεωρείτε, τον τρόπο σκέψης και γραφής σας;
Όλα αυτά που προαναφέρατε επηρεάζουν με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό, εξίσου σημαντικά όμως.
Οι σπουδές μου, παρόλο που αφορούν σε τελείως άλλο χώρο, όμως εξίσου ανθρωποκεντρικό -όπως είναι οποιαδήποτε ενασχόληση με την γενετική, φυσιολογία και παθολογία των έμβιων όντων-, με βοηθούν ιδιαίτερα στο να έχω μία σφαιρική «στοργή» γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη πριν καν αυτή φτάσει να απασχολήσει τα γραπτά μου. Ταυτόχρονα και κυρίαρχα όμως, οι σπουδές όπως κάθε εξειδίκευση σε οποιοδήποτε τομέα πετυχαίνουν κάτι κομβικό. Σε κάνουν, όπως έχει συμβεί σε μένα τουλάχιστον, να αγαπάς και να αναζητάς την έρευνα σε βάθος και τελικά αυτή να είναι το ορμητήριο της γραφής μου.
Αναφορικά με την τηλεοπτική δραστηριότητα όπως «η Παραλία» αλλά και άλλα πρότζεκτς που έχουμε δημιουργήσει ή είμαστε στην φάση να συντονίζουμε τώρα, επηρεάζουν πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης μου, γραφής αλλά και οπτικής, σε βαθμό που θα μπορούσα να τα θεωρήσω μία νέα ενδιαφέρουσα σπουδή. Καθώς καλούμαστε να προσεγγίσουμε διαφορετικά κοινά, με άλλες ανάγκες, άλλο χρόνο στον οποίο έχουν συνηθίσει να τους αφηγούνται ιστορίες, κυριαρχεί η εικόνα σαν συνδετικός κρίκος αλλά και έχουν συνηθίσει σε τελείως διαφορετικές τυπολογίες τέχνης, είναι συναρπαστικό να το ερευνάς και να το υλοποιείς ολιστικά. Ειδικά εάν σκεφτεί κανείς πως για παράδειγμα στην Παραλία, επιθυμούσαμε να διηγηθούμε την ίδια ιστορία, στο σύμπαν αυτό που είναι βέβαια ανεξάντλητο αλλά και ταυτόχρονα με καθαρά ιστορικά πατήματα. Νιώθω εν κατακλείδι πως η ενασχόληση αυτή με ωρίμασε και με ενέπνευσε, παρόλο που είναι μία εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη πνευματικά διαδρομή.
Από πού αντλείτε γενικότερα έμπνευση για να πλάσετε τις ιστορίες σας;
Από τα πάντα, όσο και αν ακούγεται κλισέ, αυτή είναι η πραγματικότητα. Από οποιοδήποτε ερέθισμα μπορεί να λειτουργήσει μέσα μου ως μαγιά πάνω στην οποία το μυαλό μου ακούσια θα αρχίσει να φαντάζεται και να αποζητά να ερευνήσω, να φανταστώ και να οραματιστώ ενώνοντας κουκίδες από πληροφορίες, βιώματα, συναισθήματα. Αυτό που αγαπώ ιδιαίτερα όμως όταν συμβαίνει ως έμπνευση, είναι οι φορές που βρίσκομαι αντιμέτωπη με μία ιστορία που δεν έχει ξαναειπωθεί, μία έννοια της οποίας μία πτυχή δεν έχει φωτιστεί, ή όταν η μουσική καταλαμβάνει την σκέψη μου και με βάζει σε «δημιουργικό τρανς».
Εκτός από μυθιστορήματα, γράφετε θεατρικά έργα αλλά και ποιήματα. Ποιο λογοτεχνικό είδος σας συναρπάζει περισσότερο και γιατί;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω και ίσως δεν θέλω κιόλας! Κάθε φορά που ασχολούμαι με κάποιο από τα τρία, νιώθω πως εκεί ανήκω, οπότε αυτό με οδηγεί να προσδιορίζομαι και από τα τρία ανάλογα την φάση της ζωής μου. Από την άλλη, πολλές φορές με πιάνει νοσταλγία και μου λείπει κάποιο από αυτά και εκεί βλέπω πως αυτή η «δεξαμενή» μάλλον γέμισε και το εξωτερικεύω γράφοντας πάνω σε αυτό το είδος. Φέτος μου συνέβη αυτό με την ποίηση, όπου είχα ανάγκη να αποδώσω σε ποίηση. Έτσι πήρα το θάρρος όπως και μου είχε συμβεί με το βιβλίο μου «η Ερωμένη των Φάρων» και ενσωμάτωσα ποιήματα μου στο «Κορίτσι της Παραλίας» με την αγωνία βέβαια πως θα τα υποδεχτεί το κοινό και αν θα ταυτιστούν.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Έχω πρότυπα τα οποία διαχρονικά δεν έχουν αλλάξει και αυτό μου δημιουργεί ασφάλεια και οι μύχιες αναφορές μου και επιρροές είναι από (και) στους Γάλλους κλασσικούς λόγω της παιδείας μου αλλά και ευρύτερα στην κλασσική λογοτεχνία ανεξαρτήτου είδους. Οι κυριότερες αφηγηματικές μου ενδοβολές αφορούν λογοτέχνες που είτε βασίζονται πολύ στην έρευνα σε όποιο είδος και αν εντρυφούν, είτε συγγραφείς που γράφουν με πρωτόγονη εκροή του λόγου και της σκέψης, των οποία τα πονήματα θεωρώ ελεγείες στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Στα δικά μου γραπτά λοιπόν, θα βρει ο αναγνώστης πολλές τέτοιες αντανακλάσεις, τις οποίες ενίοτε ονοματίζω κιόλας ως φόρο τιμής αλλά και διότι θέλω να τους συστήνω εκ νέου στους αναγνώστες μου.
Ποιο βιβλίο σας θα συστήνατε να διαβάσουν οπωσδήποτε οι αναγνώστες σας;
Α! Μα όλα! Αν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι ευχές, αυτή είναι μία από τις δικές μου! Το καθένα για διαφορετικό λόγο και γιατί πιστεύω πως όλα έχουν κομμάτια που θα αγγίξουν ανάλογα τους αναγνώστες. Το κουμκουάτ διότι είναι βαθιά προσωπικό και μας ταξιδεύει στην Άρτα και την Κέρκυρα της κατοχής παρουσιάζοντας όμως τις συνθήκες μέσα από τα μάτια των ανθρώπων στην καθημερινότητα και γιατί είναι βαθιά συναισθηματικό. Τα δεκατρία μπαλώματα γιατί είναι σπάνιο ντοκουμέντο καταγραφής μίας σημαντικής ιστορίας που δεν έχει ξαναδεί το φως με λεπτομέρειες και γιατί από μόνο του είναι μία ιστορία με ανατροπές θαυμαστές, βασισμένο εξολοκλήρου σε πραγματικά γεγονότα, με άγνωστα αλλά ιστορικά συμβάντα από αυτά που εξάπτουν την περιέργεια μας και μία ανατρεπτική ιστορία αγάπης. Το Πριγκιπότο διότι αν αγαπώ κάτι πολύ, είναι τις ιστορίες που διαδραματίζονται στη Μπελ Επόκ. Παρουσιάζει σε ένα «Αγκάθα Κρίστι» φόρο τιμής και μοτίβο, το πρώτο πολυτελές ξενοδοχείο της Κηφισιάς, τον παράνομο έρωτα του ξαδέλφου του Βασιλιά Γεωργίου με μία από τις ηρωίδες και εξερευνά ένα φόνο μέσα στην κοσμική Αθήνα σε μία φαντασμαγορική βραδιά του ξενοδοχείου. Προσωπικότητες περνάνε η μία μετά την άλλη από τις πύλες του, με άγνωστες μέχρι τώρα ιστορίες, άλλες ρομαντικές, άλλες περίεργες, άλλες διασκεδαστικές. Το Πριγκιπότο ναι, θα ήθελα να το δω να το διαβάζουν όλο και πιο πολύ. Μετά έρχεται η προσωπική αδυναμία μου, «η Ερωμένη των Φάρων», το πιο εκκεντρικό μου βιβλίο, Καββαδιακό στις επιρροές που ασχολείται με την Νατάσα, την επονομαζόμενη στα χρόνια του 60’ πόρνη των Φάρων. Η Νατάσα, αποτέλεσε θρύλο και ήταν μία κοπέλα που γύριζε τους φάρους ανά την Ελλάδα και οι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να την ανακαλύψουν. Κάθε φάρος και ανατροπή, μια ιστορία από μόνος του, υποδέχεται μία απολύτως εκκεντρική προσωπικότητα, την Ερωμένη του, που ακουμπά πάνω σε βασικές γυναικείες πτυχές εξερευνώντας παράλληλα βασικές αντρικές κάθε φορά. Ένα σκληρό αλλά κατά την γνώμη μου σπαρακτικά ρομαντικό βιβλίο με την ιστορία όλων των φάρων της χώρας μας, τα μυστικά τους και ιστορικά trivias πολύτιμα όπως τον μηχανισμό των Αντικυθήρων και άλλα πολλά. Για να φτάσουμε στο «Κορίτσι με το Σαλιγκάρι» και το νέο στην ίδια πάντα “era” της Παραλίας «το Κορίτσι της Παραλίας», βαθιά αγαπημένα που μας οδηγούν στο φαινόμενο του «καλοκαιριού της αγάπης» και στους χίπις και τα Μάταλα, φέρνοντας στο φως για πρώτη φορά εκτεταμένα την πολιτιστική και ιστορική αυτή συνθήκη, την οποία απολαύσαμε και στην τηλεοπτική Παραλία.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο βιβλίο;
Αν εννοείτε δικό μου, δεν ξεχωρίζω, έχω όμως για προσωπικούς λόγους αδυναμία στο επόμενο, ανέκδοτο ακόμα… Αν αναφερόμαστε σε κάποιον άλλο συγγραφέα επίσης είναι πάρα πολλά, θα αναφέρω εδώ και πάλι για προσωπικούς λόγους το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, λόγω του ότι έχω ένα από τα πρώτα αντίτυπα στα Γερμανικά στην κατοχή μου ως κληρονομιά, αλλά και τα βιβλία της Φιλομήλας Λαπατά που υπάρχουν δίπλα μου στο κρεβάτι μου και είτε με εμπνέουν κάθε φορά που τα κοιτάω είτε τα διαβάζω ανά τακτά χρονικά διαστήματα μελετώντας τα.
Τον Οκτώβριο του 2024 κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο από τις εκδόσεις «Ψυχογιός», με τίτλο «Το κορίτσι της παραλίας». Πρόκειται όπως γράφετε και στο εξώφυλλό του για τη συνέχεια του βιβλίου σας «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι». Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό του. Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης πιάνοντας το βιβλίο σας στα χέρια του;
Θα διαβάσει μία ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που αδημονούσα να διηγηθώ πολλά χρόνια αλλά έπρεπε να περιμένει το πρώτο βιβλίο που εγκαθιστούσε το σύμπαν της Παραλίας για να δει το φως. Αυτή την φορά μέσα από την Παραλία, θα υψώσουν ανάστημα για να πάρουν τα ηνία δίπλα στους άλλους πρωταγωνιστές δύο ήρωες με απίστευτη ιστορία να τους συνοδεύει, η Στέλλα και ο Φρέντι, παιδιά που πάτησαν την άμμο των Ματάλων και από εκεί ξεκίνησε μία από τις πιο συγκλονιστικές μοιραίες στιγμές στον χρόνο, που μόνο η ζωή ξέρει να φτιάχνει. Η Στέλλα κόρη συνταγματάρχη της χούντας, το σκάει για να ζήσει ελεύθερη στα Μάταλα αλλά την ανακαλύπτουν και από εκεί και πέρα θα την σώσει ο Φρέντι μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά των λουλουδιών, μην γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει μετά από αυτό και πως ό,τι γίνει από εκεί και πέρα θα επηρεάσει τις ζωές πολλών ανθρώπων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μία παράλληλα ανεπανάληπτη ιστορία αγάπης και μίσους που θεωρώ πως αποτελεί διαμάντι ανάμεσα στις τόσες ιστορίες που έχει να αναδείξει η Παραλία μας.
Ποιο υπήρξε το ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Ξεκίνησε ταυτόχρονα με την έρευνα για το πρώτο βιβλίο και η συγγραφή του όδευε παράλληλα, απλώς έπρεπε να περιμένει να αναδυθεί χρονικά στη σωστή στιγμή. Από την αρχή ήξερα πως ήθελα να προσεγγίσω το σύμπαν της Παραλίας, πως ήθελα να περάσω χρόνο σε αυτή την περίοδο «της Παραλίας» αφηγούμενη κάποιες συγκεκριμένες ιστορίες που θα ολοκλήρωναν αυτόν τον κύκλο και θα έβγαζαν στην επιφάνεια όλα αυτά που με απασχολούσαν αλλά και όλα αυτά που ένιωθα πως θα άξιζε το κοινό να διαβάσει και να δει. Η ιστορία της Στέλλας και του Φρέντι ήταν εξέχουσα ανάμεσα σε αυτές, νιώθω τυχερή που παραμένουμε στο σύμπαν αυτό και είναι πια στην διάθεση των αναγνωστών και πρώτα ο Θεός έχω ακόμα στην σκέψη μου το πως θα κλείσει αυτός ο κύκλος, καθώς υπάρχει ακόμα μία ιστορία στα σύγχρονα χρόνια πια της Παραλίας που εκτός από περίεργη είναι εξίσου συναρπαστική με άλλο τρόπο.
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το βιβλίο σας;
Η Παραλία και ο κόσμος της στα βιβλία μου ακολουθούν τρία κορίτσια εκ των οποίων έχουμε γνωρίσει τα δύο πια, το καθένα από τα οποία μας μυεί με την σειρά του αλλά και με τον αντίστοιχο συνοδοιπόρο του είτε σε κάποια αρχή της Παραλίας και περίεργη σύμπτωση, είτε σε κάποιο σύμβολο που από μόνο του κυριαρχεί στο σύμπαν αυτό, αλλά έχουν και κάποια λογική σειρά στο πως παρουσιάζονται. Μετά το κορίτσι με το Σαλιγκάρι, την Υπατία όπου μπήκε ο πρώτος πυλώνας του κελύφους του Σαλιγκαριού συμβολικά, που όμως και κυριολεκτικά που βρίθουν στην παραλία των Ματάλων σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες, έρχεται το επόμενο κορίτσι η Στέλλα, το κορίτσι της Παραλίας όπου αποτελεί «γέννημα» της Παραλίας, εξηγεί και εμπλουτίζει ένα βήμα πιο πέρα το σύμβολο του κελύφους και του συμβόλου της σπείρας σε σχέση πια με τον Γαλαξία μας και κάτι ιδιαίτερο που συμβαίνει στα Μάταλα, μας μυεί σε μία νέα κρυφή Παραλία, άρα κατοχυρώνει δικαιωματικά το όνομα J, μέχρι να εμφανιστεί αν αυτό συμβεί, το επόμενο κορίτσι που θα συνδυάσει όλα αυτά και θα αποκαλύψει ακόμα πιο περίεργα και ρομαντικά ταυτόχρονα συμπωματικά ή μη συμβάντα του σύμπαντος αυτού.
Τι θα αποκομίσει ο αναγνώστης από το νέο σας βιβλίο έχοντας ήδη διαβάσει το προηγούμενο;
Μία τελείως διαφορετική ιστορία, στον κόσμο όμως της Παραλίας αν την αγάπησε, που αλληλοσυμπληρώνει και προχωρά την αίσθηση αυτού του σύμπαντος, χωρίς να φείδεται σε ανατροπές. Είναι ένα κατά τα άλλα ρεαλιστικό «crime» με ξεκάθαρη ραχοκοκαλιά στο πως οδηγούμαστε σε αυτό, επίκαιρο απόλυτα, και μία πολιτιστική κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί. Όπως και αυτός ο έρωτας ή ο πόλεμος που ανοίγει νέους ορίζοντες. Σε κάθε περίπτωση, αν στο πρώτο βιβλίο καταλάβαμε «πως η ζωή είναι σήμερα, το αύριο δεν θα έρθει», το βιβλίο αυτό θα έρθει να μας αναλύσει γιατί και πως «ακόμα και στην άκρη του κόσμου να σε πετάξουν, αν είσαι προορισμένος για κάτι, θα το κάνεις». Θα μας βάλει όμως και τον σπόρο να σκεφτούμε πως «για να σώσεις την ανθρωπότητα, αρκεί να θέλεις έναν και μόνο άνθρωπο.» Αυτόν τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο σου.
Τελικά, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να γράψει ένα βιβλίο που αποτελεί συνέχεια κάποιου άλλου;
Δεν ξέρω τι θα έλεγε κάποιος άλλος συγγραφέας που έχει πράξει το ίδιο, προσωπικά μιλώντας θα σας πω, πως είναι και ακούγεται αστείο το ξέρω, είναι ταυτόχρονα εύκολο αλλά και αδιανόητα δύσκολο. Στην περίπτωση του νέου μου βιβλίου, που ήταν όμως σχεδιασμένο από πριν, ήθελα να πληρεί συγκεκριμένα κριτήρια και αυτό ήταν που με δυσκόλεψε πολύ και με έκανε να δουλέψω την κάθε λεπτομέρεια και να αφιερώσω μεγάλο πνευματικό φορτίο. Κάποια από αυτά και είναι μεγάλο στοίχημα να ξέρετε, ήταν να διαβάζεται απολύτως αυτοτελώς μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, παράλληλα όμως να ικανοποιεί κάποιον που περιμένει πράγματι την συνέχεια αυτού του κόσμου και την συνέχεια των παλιών ηρώων, να πηγαίνει τον αναγνώστη βήματα παρακάτω στην έρευνα και στην αιτιολόγηση της ύπαρξης του ως βιβλίο, να αποτελεί ένα βιβλίο που όταν κάποιος το κλείσει να πει πως, ναι ήταν σημαντικό να υπάρχει πάνω σε αυτό το θέμα μία ακόμη ιστορία, να μην συμπίπτει χρονικά σε κανένα σημείο από όλες τις δεκαετίες που απασχολεί το προηγούμενο, να μην μπερδεύει τον τηλεθεατή που βλέπει την «Παραλία» και να εμπλουτίζει απλά το σύμπαν με μία ακόμη αξιομνημόνευτη ιστορία και φυσικά να διατηρεί τον ίδιο τόνο αφήγησης και λυρικότητας σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο κρυφό ντουλάπι των σελίδων του πρώτου.
Κάποιος που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο σας «Το κορίτσι με το σαλιγκάρι» μπορεί να διαβάσει τη συνέχειά του ή είναι αποτρεπτικό εξαρχής;
Απόλυτα μπορεί, λειτουργεί και αυτοτελώς και εύχομαι αν γίνει αυτό να μπει σε αυτόν τον κόσμο και να αναζητήσει τους ήρωες μας και στο πρώτο βιβλίο.
Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να γράψετε το βιβλίο σας;
Ξεκίνησα πριν έντεκα χρόνια την έρευνα για όλα τα βιβλία του κόσμου αυτού, το τηλεοπτικό καθώς και για την ταινία μικρού μήκους που προηγήθηκε, και από τότε με την σειρά και σπονδυλωτά ολοκλήρωνα το κάθε βιβλίο μέσα στα χρόνια. Τον χρόνο πριν την κατάθεση για την έκδοση επιμελούμουν κυρίως τμήματα που ένιωθα πως πλούτιζαν ακόμα παραπάνω και έχτιζα πάνω στον σκελετό των ιστοριών που είχα ήδη καταγεγραμμένες και αυτούσιες. Το Κορίτσι με το Σαλιγκάρι και το Κορίτσι της Παραλίας είχαν μία ταυτόχρονη σύλληψη αλλά μία ετερόχρονη πλην όμως παράλληλη γέννηση.
Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Ψυχογιός»;
Ήθελα πάντα να ανήκω εκεί, ήταν για μένα στόχος και αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που νιώθω λογοτέχνης και τις έννοιες της ελευθεροτυπίας, καινοτομίας και ρομαντισμού με τις οποίες έχω συνδέσει την ταυτότητα μου ως συγγραφέας. Έχω βαθιά συναισθήματα, θαυμάζω την πορεία τους και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την κάθε αλλαγή στο πέρασμα του χρόνου, νιώθω καλά και ασφάλεια να εκτεθώ στον κόσμο με τις σκέψεις μου μέσα από αυτούς, οπότε γράφω και πιο ελεύθερα και εξελίσσομαι σωστά και ξέρω πως θα είναι εκεί για ένα ρεαλιστικό feedback όποιο και να είναι αυτό που μόνο καλύτερη θα με κάνει. Είμαι ευχαριστημένη, ευγνώμων και εκ φύσεως εστιασμένη στο να ανήκω εκεί.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Να είμαστε όλοι καλά. Αυτό τίποτα άλλο. Να αντέχουμε, να έχουμε τρόπους να προσέχουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, να έχουμε εν συναίσθηση ώστε να βάζουμε ο καθένας το λιθαράκι του για να είμαστε όπως προείπα όλοι καλά!
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Κυρία Κουρτζή, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη. Καλοτάξιδο το βιβλίο σας και να αγαπηθεί.
Ευχαριστώ θερμά και εγώ με την σειρά μου και εύχομαι καλές γιορτές και μία υπέροχη χρονιά να μας περιμένει όπου να’ ναι.
Βιογραφικό:
Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα, ενώ είναι συνδημιουργός της τηλεοπτικής σειράς «Παραλία», που προβάλλεται με μεγάλη επιτυχία.
0 Σχόλια