Βιβλιοκριτική: "Το κέλυφος του καρυδιού" της Μάρως Λεονάρδου

ISBN: 9789606157691

Εκδόσεις: ΑΡΜΟΣ

Χρονολογία Έκδοσης: Μάρτιος 2025

Σελίδες: 176

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Η Μάρω Λεονάρδου, πέρα από τη μακρόχρονη καριέρα της ως δημοσιογράφος και την επίσης μακρά πορεία της ως συγγραφέας, αποτελεί πλέον και εκπαιδευμένη αναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Η πρόσφατη αποκτηθείσα ιδιότητά της φαίνεται να αποτελεί πηγή έμπνευσης για την ίδια, μιας και το νεοεκδοθέν μυθιστόρημά της, το όγδοο κατά σειρά έκδοσης, η ιστορία του οποίου είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, πρωτότυπη και καθηλωτική ταυτόχρονα, δανείζεται πληθώρα στοιχείων από την επιστήμη της ψυχανάλυσης. Τα στοιχεία αυτά λειτουργούν αρκετά βοηθητικά καθώς μέσω αυτών ξεδιπλώνεται με απόλυτη φυσικότητα και χωρίς κανένα στοιχείο υπερβολής το θέμα της κύριας ιστορίας του βιβλίου, η μετενσάρκωση.

Το νέο μυθιστόρημα της Μάρως Λεονάρδου έχει τίτλο «Το κέλυφος του καρυδιού» και κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Αρμός».

Εξαιρετικά πρωτότυπος και εντυπωσιακός ο τίτλος του βιβλίου, προκαλεί αρχικά ένα εύλογο ερωτηματικό στον αναγνώστη και όχι άδικα. Γιατί έγινε η επιλογή του και τι υποδηλώνει; Ωστόσο, από πολύ νωρίς η συγγραφέας φροντίζει να δικαιολογήσει το σκεπτικό της, σημειώνοντας στην αφιέρωσή της, αλλά και στην αρχή της αφήγησής της, πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν μπορεί να κατανοηθεί αν ο άνθρωπος δεν κοιτάξει πίσω από το φλούδι της ζωής για να δει τι πραγματικά κρύβεται εντός του. Το ίδιο ισχύει και για τον αναγνώστη φυσικά, ο οποίος επιβάλλεται να εισχωρήσει εις βάθος στο περιεχόμενο της ιστορίας του βιβλίου για να το κάνει κτήμα του και να το κατανοήσει.

Παρότι σκοτεινή, μελαγχολική και τραγική η ιστορία των ηρώων που πρωταγωνιστούν στο μυθιστόρημα, η πλοκή παρουσιάζει εξαιρετικό αναγνωστικό ενδιαφέρον, κυρίως για τους λάτρεις των ιστορικών μυθιστορημάτων, αλλά και των αισθηματικών. Ο έρωτας, ο μέγας δυνάστης της καρδιάς και αφέντης της ζωής όλων δεν είναι πάντα χαρμόσυνος και δοτικός. Το αντίθετο συμβαίνει στην πραγματικότητα, κυρίως όταν παραμένει ανεκπλήρωτος, ανείπωτος, μυστικός και απαγορευμένος. Έτσι ακριβώς παρουσιάζεται στο βιβλίο της Μάρως Λεονάρδου και συμπαρασύρει τον αναγνώστη του σε ένα ταξίδι δυστυχίας και πόνου, ψυχικής και σωματικής εξάρτησης που εξελίσσεται αργότερα σε προδοσία και εγκατάλειψη, σε μόνιμη ενοχή, εκδικητική μοναξιά και συναισθηματική ερήμωση, σε ανεξέλεγκτη απόγνωση και τελικά σε παραίτηση. Αυτό ακριβώς νιώθουν και όλοι όσοι παρασέρνονται στα δίχτυα του εν αγνοία τους και χωρίς να το επιδιώξουν. Ίσως γιατί η ανάγκη του μοιράσματος είναι τόσο πολύ έντονη στις καρδιές των ανθρώπων και ειδικότερα των μοναχικών και βασανισμένων από την ίδια τη σκληρότητα της ζωής, που τελικά μοιάζει να γίνεται αυτοσκοπός και πηγή ελπίδας, ακόμα κι αν το τίμημα της τόλμης είναι μεγάλο. Όμως, ας πάρουμε την ιστορία του βιβλίου από την αρχή και συγκεκριμένα τις δύο ερωτικές ιστορίες που αναπτύσσονται παράλληλα σ’ αυτό, που συμπορεύονται για την ακρίβεια, ακόμα κι αν τις χωρίζουν εμφανέστατα ο χρόνος (επτά αιώνες επί της ουσίας) και οι διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις της κοινωνίας από τις οποίες και εύλογα επηρεάζονται.

Μια ηλικιωμένη μοναχή του Μεσαίωνα και θεραπεύτρια σ’ ένα από τα αρχονταρίκια που αργότερα θα ονομαστούν νοσοκομεία, η Αζαΐς, ζει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, τον οποίο δεν καταφέρνει να ξεπεράσει ποτέ. Ερωτευμένη καθώς παραμένει, έχοντας δώσει όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης σ’ έναν Ναΐτη, τον λατρεμένο της Ζοσλέν, ζει καταδικασμένη να μην ενωθεί ποτέ με γήινους όρους της σάρκας μαζί του. Ώσπου στο τέλος τον προδίδει η μοίρα της, γι’ αυτό και νιώθει έντονες ενοχές εξαιτίας της. Και τότε ακριβώς το κακό την εκδικείται ανελέητα, σαν μια κατάρα που την κυριεύει εξολοκλήρου ακολουθώντας την για επτά ολόκληρες ζωές, μέχρι τη στιγμή που θα συναντηθεί και πάλι με τον Ζοσλέν και θα λυθεί η κατάρα από πάνω της ως διά μαγείας.

Η ψυχίατρος Ουρανία Καιρίδου, που το δεύτερό της όνομα είναι Αναΐς, παρουσιάζεται ως η μετενσάρκωση της μοναχής Αζαΐς, καθώς κουβαλά την ίδια κατάρα με εκείνη, χωρίς ωστόσο να γνωρίζει τον λόγο που η ζωή της είναι τόσο αρρωστημένα ανούσια, μοναχική και μίζερη. Οι φαντασιώσεις της αποκαλύπτουν στην πραγματικότητα τις εσωτερικές προσδοκίες κι ανάγκες της να απαλλαγεί από το τίποτα που την καθηλώνει σ’ ένα ανιαρό σήμερα, που τη δυναστεύει και την πονά αλύπητα και με μανία και να ανακαλύψει την πραγματική ευτυχία μέσα από τον αναπάντεχο έρωτα που θα εμφανιστεί μπροστά της με τη μορφή του Ζοσλέν.

Τελικά ζούμε μόνο μία φορά; Αυτό το δίλλημα θέτει η συγγραφέας στο βιβλίο της και αυτό θα απασχολήσει έντονα τον αναγνώστη που θα το επιλέξει ως ανάγνωσμα.

Το μεσαιωνικό χειρόγραφο της μοναχής Αζαΐς με τίτλο «Πάτερ Ημών» πρωταγωνιστεί σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης και είναι αυτό μέσω του οποίου ανακαλύπτει η ίδια η ηρωίδα, όπως κι ο αναγνώστης του χειρόγραφου αυτού, την ουσία των πραγμάτων και της απόκρυφης ιστορίας του κόσμου. Η ηρωίδα Αζαΐς είναι μια πεφωτισμένη γυναίκα, που καταφέρνει να ταξιδέψει στον χρόνο για να μεταφέρει στους ανθρώπους το φως της αλήθειας. Και αυτό κάνει τελικά, παρότι η ιστορία του βιβλίου είναι προϊόν μυθοπλασίας και όχι πραγματικότητας. Ωστόσο, σε αρκετά σημεία της αφήγησης η συγγραφέας Μάρω Λεονάρδου στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και έρευνες, βιβλιογραφία των οποίων παραθέτει αναλυτικά στο τέλος του βιβλίου. Κύριο μέλημά της, ωστόσο, είναι να κάνει γνωστή στον αναγνώστη της και την ιστορία των θρυλικών Ναϊτών Ιπποτών, των μοναχών και παράλληλα στρατιωτών του Μεσαίωνα, που χαρακτηρίστηκαν παλιότερα και ως Δον Κιχώτες του χριστιανισμού.

Συμπερασματικά, το μυθιστόρημα «Το κέλυφος του καρυδιού» αποτελεί ένα καθηλωτικό και καλογραμμένο βιβλίο μιας καταξιωμένης και έμπειρης στα γράμματα συγγραφέα, ευκολοδιάβαστο και ολιγοσέλιδο συνάμα, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα, με γρήγορη, πρωτότυπη και έξυπνη πλοκή, με έντονο μυστήριο και πολλές ανατροπές, με πληθώρα μηνυμάτων και νοημάτων, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή ως και το τέλος της αφήγησης.

Αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί γι' αυτό και συστήνεται ανεπιφύλακτα.