Πόλυ Γιαννοπούλου: "Το όνειρο του κάθε συγγραφέα είναι να διαβαστεί από όσους περισσότερους γίνεται και να αγαπηθεί"


H γραφή για τη συγγραφέα Πόλυ Γιαννοπούλου είναι μια λυτρωτική διαδικασία. Γι' αυτό άλλωστε δε σταματά να γράφει και να μοιράζεται τις σκέψεις της με το κοινό. Σήμερα φιλοξενείται στις Τέχνες με αφορμή το δεύτερο εκδοθέν βιβλίο της με τίτλο «Κράτα το σαν φυλαχτό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γλαρόλυκοι».

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου


Κυρία Γιαννοπούλου, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;

Ονομάζομαι Γιαννοπούλου Πόλυ.

Μένω στην Αθήνα τα τελευταία 25 χρόνια. Η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό της Μεσσηνίας, στη Πελοπόννησο, όπου μεγάλωσα,τελείωσα το σχολείο και έφυγα για σπουδές.

Δουλεύω στον τομέα της υγέιας και το επάγγελμα μου, έχει δυναμώσει και έχει καλλιεργήσει την αγάπη μου και την ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους.

Ένα πρόβλημα υγέιας που αντιμετώπισα και η ανάγκη μου για δύναμη, ήταν η αρχή να αδράξω την ευκαιρία και να κάνω τα συναισθήματα, τις σκέψεις και την αισιοδοξία μου… δημιουργική γραφή.

Έχω γράψει δύο βιβλία ως τώρα και ετοιμάζω ακόμα δύο για το άμεσο μέλλον, ένα παιδικό γραμμένο για καλό σκοπό και ένα άλλο βιβλίο με χιούμορ, γέλιο και καλή διάθεση.

Το πρώτο βιβλίο μου είναι βιωματικό και αλληγορικό συγχρώνως. Το να εκφραστώ μέσω του γραπτού λόγου ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Το βιβλίο, “Η σκέψη μου σ΄ εκείνον”, κυκλοφόρησε το 2018 και έχω μιλήσει για το θέμα του στην δημόσια τηλεόραση της ΕΡΤ.

Το δεύτερο βιβλίο μου, “Κράτα το σαν φυλαχτό”, είναι αφιερωμένο στην γιαγιά μου, την γιαγιά-Μαρία της ιστορίας. Εκεί σας πηγαίνω ένα ταξίδι στο 1930 όπου μέσα από διάφορα δρώμενα και καταστάσεις, αφήνω μυρωδιές και αρώματα από το παρελθόν, να έρθουν να δέσουν γλυκά με το μέλλον.

Συνεχίζω να γράφω και να εκφράζομαι, καθώς μέσα από την συγγραφή νιώθω τόσο ευγνώμων που μπορώ και το μοιράζομαι μαζί σας.

Ονειρεύομαι τα βιβλία μου να σταθούν συντροφιά σας, να σας ταξιδέψουν, να σας γεμίσουν δυνατά συναισθήματα και να σας αφήσουν γεύσεις, χρώματα και αρώματα.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω του γραπτού λόγου; Είναι θεωρείτε η συγγραφή μια λυτρωτική διαδικασία, κατά την οποία επιτυγχάνεται η απελευθέρωση των όσων κατακλύζουν τη σκέψη του δημιουργού;

Ασυνείδητα, σαν σανίδα σωτηρίας, πιάστηκα από την συγγραφή καθώς ένιωθα ότι αν δεν το κάνω, κάπου θα χαθώ. Το 2015 διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού και αυτή η δύσκολη κατάσταση έγινε δημιουργία και ανάγκη να εκφραστώ. Ξαλάφρωνα την ψυχή μου από σκέψεις και γέμιζα τις σελίδες με δύναμη και πίστη.

Ναι η γραφή είναι λυτρωτική διαδικασία και όταν οι ιδέες μπαίνουν στο χαρτί, η επόμενη σκέψη είναι να γίνουν βιβλίο που θα αγαπηθεί και θα αγγίξει τους ανθρώπους.

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Έμπνευση μπορεί να αποτελέσει το οτιδήποτε.

Μια ιστορία που θα μου πει κάποιος, μια λέξη που θα ακούσω και θα μου ξυπνήσει μια ιδέα. Μια μουσική που θα παίζει κάπου. Ένα άρωμα, μια γεύση, ένα παλιό ρούχο, μια φωτογραφία, ένα ηλιόλουστο πρωινό, μια βροχερή μέρα. Οτιδήποτε με εμπνέει και οι ιδέες έρχονται στο μυαλό μου σαν φωτογραφίες.

Υπήρξε κάποιο γεγονός στη ζωή σας που νιώσατε την ανάγκη να το μεταφέρετε αυτούσιο στο χαρτί;

Ότι έχω γράψει και ότι γράφω εώς τώρα είναι γεγονότα που έχουν συμβεί. Τα μεταφέρω στο χαρτί, αλλα όχι σαν βιογραφία. Τους δίνω χρώμα, χώρο και εικόνα.

Ναι, ένιωσα την ανάγκη να μεταφέρω το γεγονός και τα συναισθήματα όπως έκανα στο πρώτο μου βιβλίο και νομίζω ότι ιστορίες που είτε είναι βιωματικές, είτε πραγματικές μου ταιριάζουν και μου βγάζουν μία πιο ώριμη γραφή.


Ποιος θεωρείτε ότι, τελικά, είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας; Τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο;

Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να διαβάζω πολύ, κάθε είδος λογοτεχνικού έργου.

Μου αρέσει να μαθαίνω. Από κάθε βιβλίο που έρχεται στα χέρια μου μαθαίνω κάτι διαφορετικό.

Ποιος είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας; Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη απάντηση. Θα έλεγα ότι είναι μια τέχνη όπου υπάρχει μια σύνδεση και μια επικοινωνία του δημιουργού με τον αναγνώστη. Όπως και σε πολλές άλλες τέχνες, σε ένα πίνακα, ένα τραγούδι, ένα θεατρικό έργο. Τι έχει να προσφέρει; Ο καθένας το μεταφράζει, το ενστερνίζεται, σε ότι τον εκφράζει.

Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;

Η χρήση του διαδικτύου ναι, έχει αυξηθεί πολύ. Έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αυτό δεν αποκλείει το γεγονός ότι ο κόσμος δεν διαβάζει πια. Οι λάτρεις του βιβλίου υπάρχουν ακόμα και η μυρωδιά από τις φρεσκοτυπωμένες σελίδες υπόσχονται ένα ακόμα ταξίδι. Υπάρχουν όμως και νέοι τρόποι να διαβάσεις ένα βιβλίο, όπου και αν βρίσκεσαι, ό,τι και αν κάνεις, ανά πάσα στιγμή με ένα πάτημα ενός κουμπιού για το άνοιγμα μιας οθόνης. Υπάρχει ακόμα τρόπος να ακούσεις ένα βιβλίο, καθώς οδηγείς, καθώς χαλαρώνεις, καθώς μαγειρεύεις ή εργαζέσαι. Το πιο μαγικό όμως είναι όταν άνθρωποι με προβλήματα όρασης, μπορούν εξίσου να απολαύσουν ένα καλό βιβλίο, ακούγοντας το από μια εφαρμογή. Το θεωρώ σαν ένα δώρο της τεχνολογίας και του διαδικτύου.

Η κρίση αναμφίβολα έχει επηρεάσει σημαντικά την τέχνη και φυσικά τη λογοτεχνία. Μπορεί σήμερα ένας συγγραφέας να βιοποριστεί από τα έργα του;

Υπάρχουν σαφώς συγγραφείς που ζουν και βιοπορεύονται από την τέχνη τους. Είναι ένα κομμάτι που χτίζεται και κατακτιέται βήμα βήμα.

Θέλει όμως και τους κατάλληλους ανθρώπους, το σωστό timing, την σωστή επιλογή προώθησης του βιβλίου. Δεν είναι απλά μια κατάθεση ψυχής.

Το όνειρο του κάθε συγγραφέα είναι να διαβαστεί από όσους περισσότερους γίνεται και να αγαπηθεί. Τελικά αυτή είναι και η πιο μεγάλη ανταμοιβή.

Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;

Μου αρέσουν οι Έλληνες συγγραφείς. Παλιοί και σύγχρονοι. Λατρεύω τον Ξενόπουλο! Στο πρώτο μου βιβλίο, είμαι επηρεασμένη σαφώς . Όπως μου δίνει και πολύ τροφή για σκέψεις και η ποίηση και θα αναγνωρίσετε κομμάτια από τον σπουδαίο Καβάφη σε κάποια σημεία του βιβλίου. Γενικά αγαπώ τους συγγραφείς, θαυμάζω την γραφή τους, ζηλεύω το πνεύμα τους, ενθουσιάζομαι με τις γνώσεις τους. Δεν προσπαθώ να τους μοιάσω γιατί δεν μπορώ. Μπορώ μόνο να τους θαυμάζω και να μαθαίνω μέσα από την αγάπη τους γι΄ αυτό που μας προσφέρουν.


Ας μιλήσουμε τώρα για το βιβλίο σας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γλαρόλυκοι» το 2022 και φέρει τον τίτλο «Κράτα το σαν φυλαχτό». Ποιο υπήρξε το βασικό ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην γιαγιά μου, την γιαγιά-Μαρία, που μας μεγάλωσε, μας ντάντεψε, μας ανάθρεψε. Καθώς μεγαλώνω, ωριμάζω και βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πιστεύω ότι πολλά δεν της είπα όταν έπρεπε και αλλά τόσα της χρωστούσα. Μέσα από την δική της ζωή κατάφερα να δείξω τις αξίες της, τον χαρακτήρα της, τα λόγια της. Νομίζω ότι με το βιβλίο αυτό κάναμε μια ωραία κουβέντα. Και οι συμβουλές της σαν ευχή «τις κρατάω σαν φυλαχτό» και με αυτό πορεύομαι.

Είστε της γνώμης πως ό,τι το σκεπάζει ο χρόνος χάνεται για πάντα;

Ο χρόνος είναι κάτι το άπιαστο. Κάτι που περνάει και χάνεται. Αν το καλοσκεφτούμε, εμείς οι ίδιοι είμαστε και ύλη και χρόνος.

Χάνεται όταν τον αφήνουμε να περνάει χωρίς να εκμεταλλευόμαστε τις στιγμές.

Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;

Οι παλιές γυναίκες και νοικοκυρές, φύλαγαν τα πράγματά τους σε ένα σεντούκι και τα κρατούσαν σαν θησαυρό. Εγώ στο δικό μου σεντούκι, εκείνο της καρδιάς μου, κρατάω και φυλάω τα λόγια της. Πιο πολύτιμα και από θησαυρό. Σαν φυλαχτό! Είναι ο μόνος τίτλος που θα μπορούσε να εκφράσει το βιβλίο.

Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο της ιστορίας σας.

Ένα ταξίδι σας πηγαίνω από το 1930, τότε που ο κόσμος ήταν αλλιώς, τότε που ο κόσμος είχε γεύση από μούστο και γλυκόπιοτο κρασί. Τότε που οι φωνές στα λιμάνια ηχούσαν διαφορετικές, που ο αέρας ερχόταν από τα βουνά, περνούσε ανενόχλητος και έφτανε μέχρι την θάλασσα. Και ξυπνούσε κύματα που έσκαγαν στα βράχια αφήνοντας αλάτι που οι γυναίκες το μάζευαν και το σέρβιραν στα σπίτια τους. Και όπως το έριχναν στα φαγητά τους, θαρρείς πως σκορπούσαν ιστορίες, ντοπιολαλιές και ο κόσμος γινόταν πιο ενδιαφέρον και πιο νόστιμος.[απόσπασμα από το βιβλίο ].

Ο χρόνος που υπολογίζουμε λάθος κάποιες φορές, καθώς άπιαστος, αόρατος και άυλος, είναι ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο, μιλώντας για ότι δεν προλάβαμε, δεν δείξαμε, δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία και μέσα από όλο αυτό το ταξίδι διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε η ουσία, εμείς είμαστε η ύλη.

Θα εντοπίσει ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου σας στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας;

Γράφω με λόγια απλά και καθημερινά. Γράφω σαν να σας μιλάω. Ναι, έχω βάλει κομμάτια της ψυχής μου και της προσωπικότητάς μου. Πάντα στα βιβλία υπάρχει κομμάτι του δημιουργού και οι ιστορίες και η γραφή είναι η ταυτότητα του.

Πού ακριβώς στοχεύετε ως συγγραφέας μέσω του βιβλίου σας αυτού, στην ψυχαγωγία, στον προβληματισμό, στη διαπαιδαγώγηση του αναγνώστη ή και σε κάτι άλλο;

Ευχή και χαρά μου θα ήταν να μπει στις καρδιές των αναγνωστών και να το αγαπήσουν. Να δουν την δική τους γιαγιά στο πρόσωπο της γιαγιάς-Μαρίας, να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι. Προσπαθώ να μιλήσω για τις αξίες, τους θεσμούς της οικογένειας, τα ιδεώδη, την αγάπη, την κληρονομιά που μας άφησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Να θυμηθούμε να δίνουμε απλόχερα, να αγκαλιάζουμε πιο συχνά, να κερδίζουμε χρόνο μαζί τους.

Υπάρχουν κάποια μηνύματα που οπωσδήποτε θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη μέσα από την ιστορία σας;

Να προλάβουμε τον χρόνο.

Να κερδίσουμε στιγμές.

Να κλέψουμε ώρες.

Να μαζέψουμε εικόνες.


Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Δεν ξέρω αν μπορεί να αγγίξει με τον ίδιο τρόπο ένα παιδί. Σίγουρα θα το κάνει να σκεφτεί και να φανταστεί εικόνες του τότε. Σίγουρα θα το κάνει να εκτιμήσει την παρουσία της γιαγιάς και του παππού. Έτσι και αλλιώς σαν παραμύθι κυλάει και τα παραμύθια τα αγαπούν μικροί και μεγάλοι, έτσι δεν είναι;

Σ’ αυτό το βιβλίο συνεργάζεστε με τις εκδόσεις «Γλαρόλυκοι». Είστε ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα συνεργασία σας;

Οι εκδόσεις Γλαρόλυκοι είναι μια ομάδα παιδιών που αγαπούν τη δουλειά τους. Που έχουν όρεξη και μεράκι. Ακούνε το παρόν, οραματίζονται το μέλλον. Είναι χαρά μου να είμαι μαζί τους και τους ευχαριστώ πολύ που δέχτηκαν το βιβλίο μου και το αγάπησαν, το αγκάλιασαν.

Μια ευχή σας για το μέλλον;

Να μιλάμε πιο πολύ, να ακούμε ακόμα περισσότερο, να μην μετράμε τον χρόνο με το ρολόι αλλά με την καρδιά. Να μην αφήνουμε, όσο μπορούμε βέβαια, τίποτα για αργότερα, για μια άλλη μέρα, για άλλη στιγμή.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.

‘Δεν με κοιτάει καθόλου. Απορροφημένη στον κόσμο των σκιών, των πινελιών, των γραμμών που αφήνει το ξυσμένο μολύβι της, δεν δίνει σημασία αν εγώ η γιαγιά της όλη αυτήν την ώρα που της μιλάω, τη χαζεύω και την παρατηρώ συγχρόνως. Κάποιες στιγμές μόνο σταματάει, σκέφτεται, πότε μελαγχολεί και πότε χαμογελάει. Πότε με κοιτάει λοξά για να δει αν είμαι καλά και πότε σκουπίζει με το μπράτσο της τα ματάκια της που κάποιες φορές κατά την διήγησή μου υγραίνουν και θολώνουν’

Κυρία Γιαννοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.

Εγώ σας ευχαριστώ για την όμορφη φιλοξενία. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για το βιβλίο μου.

Δημοσίευση σχολίου

1 Σχόλια